Դիտեք նաև՝
Օրերս լրագրող Անի Քոչարի որդու տարեդարձն էր: Անին խոսել է իր անցած բարդ ճանապարհի, հանուն որդու չկոտրվելու մասին:
Լրագրողը հետևյալ գրառումն է կատարել.
«12 տարի առաջ Տերն ինձ մի մեծ պարգև արեց Դավիթիս տեսքով: Նա եկավ իմաստավորելու և գունավորելու իմ կյանքը. որպես մայր ես դյուրին ճանապարհ չեմ անցել և անցնում հանուն որդուս խաղաղ, անվտանգ և անվրդով մանկության, բայց այսօր արդեն ակնհայտորեն տեսնում եմ, որ որդուս մանկությունն այլևս անցյալ է. նա հասուն մի պատանի է: Դեռևս նախորդ տարվա տարեդարձին կարծես թե երեխա լիներ, իսկ այս տարեդարձին նայում եմ (լսում նրա մտքերը, ցանկությունները, որոշումները) և տեսնում բոլորովին այլ մարդու:
Թող իմ պատանու ուղին պակաս փշոտ լինի, պակաս արգելանքներով և արգելափակումներով և թող ոչ մի չարք չկասեցնի նրա հաղթական ընթացքը (թե՛ ուսման մեջ և թե՛ իր ընտրած զբաղմունքների ոլորտում):
Տիրոջ պաշտպանությունն եմ խնդրում այսօր, վաղը և հավիտյան, իմ առաջնեկի, ինձ ապրեցրածի համար »:
Դիտեք նաև՝
Նշենք, որ Անին վերջերս նշում էր դստեր 40 օրականը: Նա հրապարակել էր իր փոքրիկի մասնակցությամբ լուսանկար`կից պատմելով անցած 40 օրերի դժվարությունների մասին.
«Կարծես մի նոր փորձություն ու մարտահրավեր, պայքարի և փորձառության մի նոր դաս:
40 օր ցավի, անքուն գիշերների, տոկունության, կարգապահության, պատասխանատվության, բայց և օրհնության, սիրո, քնքշանքի…
Որդուս պարագայում բնական ճանապարհով, առանց հետևանքների ծննդաբերություն էր և կողքիս էին մայրս ու քույրս և չնայած, տակավին երիտասարդ ու անփորձ լինելուս, առավել հեշտ հաղթահարեցի (և հետո 12 տարի առաջ առողջականս ու ուժերս բոլորովին այլ էին):
Այս անգամ կեսարյան հատումն ինքնին վիրահատություն է իր հետվիրահատական խնդիրներով և անհարմարություններով, գումարվեց կողմնակի մի բարդացում (ծագեց էպիդուրալ ցավազրկումից. մեկ շաբաթ պարանոցից գլխին ճառագայթող անմարդկային ցավեր էի ունենում. կրծքով կերակրելու պարագայում էլ դեղորայքի հարցում շատ ազատ չես):
Վիրահատության ցավերին և գլխացավերին գումարվում էին մեջքի ցավերն ու անքնությունը և ես գրեթե սպառված էի: Ահավոր օրեր էին. միայն ինձ և Տիրոջն է հայտնի, թե ինչ քաշեցի առաջին տասն օրը: Երբ սաստիկ ցավերով, անքուն գիշերներից հետո մեն մենակ ես քո բոլոր խնդիրներով և կենցաղային հարցերով. այդ ցավերի մեջ, երբ մի պահ երեխեն աչք էր կպցնում, ես տան հարցերով էի զբաղվում(ինձ համար դիետիկ սնունդ, ընտանիքին՝ այլ կերակուր պատրաստել, լվացք, արդուկ, տան մաքրություն, տան առևտուր, մեծ երեխայի կարիքներ, դասեր ու պարապմունքներ): Ես երբեք չեմ սիրել օգնություն խնդրել (երբեք կարիքը չի էլ եղել, քանզի շտապօգնություններս՝ մայրս, քույրս կողքիս են եղել):
Անցան այդ դաժան օրերը, ցավերը մեղմացան, անցան ու, թեև անքնությունն ու գերհոգնածությունն իրենն անում է, բայց, երբ գիրկս եմ վերցնում հրաշքիս, ամեն բան դառնում է անկարևոր և անցողիկ:
Ֆիզիկական դժվարություններից զատ մեծ հոգեհուզական ծանրաբեռնվածություն կար (երկրի վիճակ, հարազատի մի ջերմ խոսքի պակաս, հոգատարության բացակայություն, միայնության զգացում. ընտանիքս և դուք հեռավորության վրա մի փոքր լցնում էիք այդ ջերմության և հոգատարության բացը):
Զգացի, որ սա էլ մի փորձություն էր, որը ես պիտի անցնեի ու անցնեի միայնակ և ժամանակը ցույց կտա, թե ինչու:
Եվ չնայած բոլոր դժվարություններին, 40 օր շարունակ ամեն րոպե փառք եմ տվել Տիրոջը իմ օրհնության համար »:
Դիտեք նաև՝
