Լրատվական կայքերից մեկից իմացա ... որ մի հաղորդավարուհու կարծիքով «Թուրքիայի իշխանությունները տեղի հայերին ավելի հարգանքով են վերաբերվում, քան մեր իշխանությունները»:
Միգուցե տեղին է հիշեցնել, որ թուրքական իշխանությունները նախկինում նույնպես «հարգում էին» հայերին, և այնքան շատ էին «սիրում», որ 1.5 միլիոն հայերի ոսկորները մինչև այժմ Միջագետքի անապատներների ավազների մեջ են:
Միգուցե «հարգանք» ասելով նկատի ունեն ապրիլի 24-ին հայ երիտասարդի զինծառայողի սպանությունը Թուրքական բանակում:
Միգուցե «հարգանք» ասելով նկատի ունեն հայ լրագրողի սպանությունը, որի միակ մեղքը եղել էր այն, որ բարձրաձայնել էր հայերի առկայության փաստը Թուրքիայում:
Միգուցե «հարգանքի» նշան է, մեր երկրի շրջափակումը, որի հետևանքով Հայաստանի տնտեսության զարգացումը դժվարանում է: Միգուցե թուրքական իշխանությունների «հարգանքից» է, որ պոլսահայերից շատերը գալով Երևան վախենում են այցելել Եղեռնի հուշահամալիր:
Միգուցե թուրքական իշխանությունների հարգանքի նշան է, որ հայերը չեն կարող իրենց ազգությունը գրանցել անձնագրում:
Միգուցե հաղորդավարուհին ուզում էր իր համեմատությանբ շեշտադրել Հայաստանի իշխանությունների իր գնահատականը: Ամեն մարդ ազատ է արտահայտելու և քննադատելու իշխանությանը: Մյուս կողմից էլ թուրքական իշխանությունների գովերգումը մեղմ ասած նվաստացնում է միլիոնավոր անմեղ նահատակների հիշատակը, որոնց սպանվել, ողջակիզվել, խոշտանգվել են ներկայիս և նախկին թուրքական իշխանությունների կողմից:
