Արդեն մի քանի տարի է՝ Հայաստանում ավտոմեքենաների կտրուկ աճին զուգահեռ աճում է նաև այսպես կոչված « տաքսի սերվիզների» և տաքսի ծառայություն մատուցող անհատների թիվը։ Երեկոյան ժամերին Երևանի փողոցներում երթևեկող տասը ավտոմեքենաներից վեցը ունեն տաքսու դեղին լուսանշաններ և դասական դարձած շախմատաձև տարբերանշաններ։
Թվում է՝ տաքսի ավտոմեքենաների նման քանակն ու բազմազանանությունը (խոսքը վարորդների երևակայական և կրեատիվ անվանումնների մասին է նաև) պետք է ձեռնտու չլինեն վարորդներին, բայց հակառակն է։
Տաքսու վարորդները մանր ու միջին բիզնեսի վերջին մոհիկաններն են, որոնց հաջողվում է, ի տարբերությունը «ոսկու շուկայում» վաճառակետ ունեցողներին կամ փոքր խանութների սեփականտերերի, հացի փող վաստակել։
Մի քանիսն էլ, ճիշտ է, մեծ ջանքերի գնով հաջողեցնում են անգամ վարկերը փակել և հիմնականում՝ հենց նույն ավտոմեքենայի վարկը, որով աշխատում են։
Բայց, ցավոք, ինչպես գրեթե մնացածի դեպքում, տաքսիստների ավել աշխատած հազար դրամներն աննկատ չմնացին պետական համապատասխան կառույցների կողմից, և 2015 թվականի սկզբին մշակվեց նոր կանոնակարգ՝ տաքսի ծառայությունների աշխատանքն իբրև կարգավորելու համար։ Եվ հետագա մի քանի ամսվա ընթացքում կանխատեսվում է Երևանի փողոցներում (կանաչապատ տարածքների նման )հազվադեպ հանդիպել տաքսիների։
Այժմ տաքսու վարորդ դառնալու և «լիցենզիա» ունենալու համար վարորդներից պահանջվելու է նվազագույնը տասներկու տարվա վարորդի աշխատանքային փորձ ունենալ և բացի այդ՝ ամսական մոտ 12․000 ՀՀ դրամի չափով վճարումներ կատարել։ Իսկ քանի որ տաքսու վարորդների մեծամասնությունը ժողովրդի անապահով խավից է և մեծ մասամբ ՝ավելի երիտասարդ, ապա տրամաբանական է, որ տաքսիների թիվը մոտ ութսուն տոկոսով կկրճատվի։
Կանխատեսվում է նաև, որ տաքսիստները ակցիաներ կկազմակերպեն և կփորձեն պայքարել իրենց մի պատառ հացի համար։
Իսկ հայերի մի մեծ հատված կարող է հերթական նոր կետն ավելացնել արտաղաթի իր նոթատետրում:
Հովհաննես Եսայան
