Որոշ ժամանակ առաջ մամուլից տեղեկացանք, որ Սյունիքի դեռեւս նախկին մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանը վաճառեց իր պատական աշխատավարձով ու հալալ քրտինքով վաստակած ու սեփականաշնորհված հանքերից մեկը 47 միլիոն դոլարով: Հաշված ամիսներ անց նա վերանշանակվեց Սյունիքի մարզպետ: Ոչ պաշտոնական բայց հավաստի տվյալներով այդ դարակազմիկ գործարքը արժեցավ նրան մոտավորոպես հենց նույն գումարը` 47 միլիոն դոլար:

Այսինքն, 47 միլիոն դոլարով այսօր կարելի է առնել Սյունիքը: Ասում են, դա որոշակիորեն ուռճեցված գին էր, որի մեջ մտան նաեւ համբավային ռիսկեր ու տհաճ հանգամանքներ, կապված քաղաքացի Ս.Խաչատրյանի հանդեպ անբարենպաստ հասարակական կարծիքի հետ: Սակայն սույն քաղաքացին դրսեւորեց համառություն ու սակարկություն չարեց, վճարելով նշված գումարը:ՀՀ տարածքը բաժանված է տասը մարզի, գումարած մայրաքաղաք Երեւանը: Որոշ մարզերի շուկայական գինը հաստատ 47 միլիոն դոլարից ցածր է: Բայց եթե նկատի առնենք նաեւ համեմատաբար «թանկ» Երեւանն ու հաշվարկենք միջին մի գին, ապա ստացվելու է ընդամենը 470-500 միլիոն դոլար:

Ավելացնենք դրան նաեւ ՀՀ-ում մնացած շուրջ մեկուկես միլիոն քաղաքացիների արժեքը, որը ՀՀԿ-ն գնահատում է հինգ հազար դրամ մեկ գլխին, եւ կստանանք էլ ավելի համեստ մի հավելյալ գումար` շուրջ քսան միլիոն դոլար: Այսպիսով, եթե ՀՀ քաղաքական «էլիտայի» բառապաշարով ու լեզվամտածողությամբ առաջնորդվենք, Հայաստանի Հանրապետության ներքին շուկայական գինը «բիրիքով» կազմում է սաղ-սաղ մի կեսմիլիարդ դոլար: Սա ավելի քիչ է, քան որոշ իսպանական, իտալական կամ անգլիական ֆուտբոլային ակումբների տարեկան եկամուտը: Սա տասնյակ անգամ քիչ է, քան որեւե լուրջ կորեական կամ մալայզիական համակարգչային ընկերության ինքնարժեքը: Սա այն գումարն է, որքանով է գնահատում մեր Հայրենիքը, «ազատ ու անկախ», այն զավթած վարչախունտան: Աճուրդը շարունակվում է, արեք ձեր խաղադրույքները, պարոնայք...

Տիգրան Խզմալյան