Երգահան, հեղինակ-կատարող, բանաստեղծ Ազատ Աբրահամյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Երկու բան ենք լավ կարողանում.
Կամ ցեղասպանվում ենք, կամ ինքնասպանվում:
Հաղթանակնե՞ր...
Ունենք:
Բայց էլի երկու բան ենք լավ կարողանում.
Արյունով վերցնում ենք, թղթով՝ վերադարձնում:
Մեր գլխին պիտի ուրիշի մահակ լինի.
համախմբվու՜մ ենք,միասնակա՜ն ենք դառնում,եկեղեցի՜,մշակու՜յթ,արվե՜ստ:
Ինքներս՝ մեզանով, ինքներս մեզ ենք մասնատում ու բաժանում, որովհետև եկեղեցի,արվեստ,մշակույթ,չսովորեցինք ունենալ առանց մահակի:Որովհետև սեփական մահակ ունենք,աշխա՜րհը չունի.
երկու բան է լավ կարողանում...
Ու էսպես, շարա՜ն-շարա՜ն,սեփական մահակից փախչում ու էլի ուրիշի մահակի տակ ենք տնավորվում՝ ասելով,թե հայը մի՜շտ եղել է,հավերժ էլ լինելու է:
Էդպես էլ չսովորեցինք՝ եկեղեցի՜,արվե՜ստ,մշակու՜յթ ճանաչել ու կարդալ...
«Երբ լեզուն ուղեղից առաջ է ընկնում,ականջների նշանակությունն այլևս գնահատվում է դրանց չափսերով» . . .
Գրածս,ընդամենը ֆ.բ.-յան գրառում է,Ձեզ նեղություն մի տվեք...»:
