«100 դրամանոց քիլլերներին», որ ժամանակին  անվանում էին երթուղային տաքսիների որոշ վարորդներին, Երևանում եկել են փոխարինելու երթևեկող գովազդները:

Խոսքը  մայրաքաղաքի փողոցներով այս ու այն կողմ շտապող մոտոցիկլետների մասին է, որ ներկայացնում են Հայաստանում գործող  միացյալ պատվերների համակարգը:

Նրանք հատկապես ցերեկվա ժամերին, երբ երթևեկությունը  բավականին բարդ ու խճճված է դառնում  կենտրոնական փողոցներում, այնպես են վարում իրենց փոխադրամիջոցը, որ ոչ միայն դառնում են վարորդների  բարկության  պատճառ, այլ նաև վթարային իրավիճակներ են ստեղծում: 

Իր ծառայությունների մասին մարդկանց ծանուցելու այս  տարբերակն ընտրած ընկերությունը ցանկալի է, որ սեփական գովազդից ու իրենց պատվիրատուների քաղցը հագեցնելուց առավել մտածի  առաքման մոտոցիկլները  վարողների անվտանգության և նաև երևանցի վարորդների համբերատարության սահմանի մասին: 

Եթե ոմանց համար հոգ չէ, որ մոտոցիկլ վարողները չեն կրում  համապատասխան սաղավարտ,  ինձ համար հաստատ հետաքրքիր է, թե արդյոք Մենյու.am-ի մոտոցիկլիստներն ունեն համապատասպան վարորդական իրավունք: 

Իսկ եթե ունեն էլ՝ հաստատ հրահանգ չունեն, որ պատվիրատուին սնունդը հասցնելու ժամանակ չպետք է փոխադրամիջոցն  անպարտաճանաչ վարելով  և անդադար ձայնային ազդանշան տալով ազդեն երևանցիների ու հատկապես վարորդների  նյարդերի վրա:

Ճիշտ են ասում, որ  գովազդը եթե չմտածված ես անում, լրիվ հակառակ էֆեկտն է ստանում: 

Իսկ մեր այս նկատառումով  հաստատ վերոնշյալ ընկերությանը ոչ ցանկանում ենք գովազդ անել, ոչ էլ հակագովազդ, սակայն ակնհայտ է, որ «մոտոցիկլետների քարոզարշավը»  կամ չմտածված է արվել, կամ ոչ կուշտ փորով:

Հեղինակ՝

Ատոմ Գրիգորյան