ՀՀ Սահմանադրությամբ  ( ՀՀ Սահմանադրություն, գլուխ առաջին հոդված 8.1), որի համաձայն. «Հայաստանի Հանրապետությունում եկեղեցին անջատ է պետությունից: Հայաստանի Հանրապետությունը ճանաչում է Հայաստանյաց առաքելական սուրբ եկեղեցու` որպես ազգային եկեղեցու բացառիկ առաքելությունը հայ ժողովրդի հոգեւոր կյանքում, նրա ազգային մշակույթի զարգացման եւ ազգային ինքնության պահպանման գործում»: Դրանից ելնելով` Հայ առաքելական եկեղեցուն ՀՀ օրենսդրությամբ տրված են մի շարք մենաշնորհներ»: Այս օրենքը հստակեցնում է Հայ Առաքելական եկեղեցու դերակատարումը հայ ժողովրդի պատմության և կյանքի մեջ, սակայն, մենք այս օրերին ականատես ենք լինում եկեղեցու դարավոր, ազգանվեր և անձնազոհ առաքելության, դիրքրոշման և վերաբերմունքի փոփոխությանը: Ի՞նչն է փոխվել եկեղեցում, որ այսօր այս եկեղեցին ոչ միայն չմիջամտեց խոչնդոտելու ազգային ժողովի ազգադավ և հավատապիղծ օրենքի ընդունմանը , այլև լռելայն իր համաձայնությունը տվեց իշխանությունների պետական մակարդակով կատարված դավաճանությանը: Օրենքը չի ներկայացվել հանրության դատին, ինչպես նաև Գենդերային հավասարության անվան տակ, ազգային ժողովը գաղտնաբար ընդունել է մի օրենք, որը օրինականացնում է հասարակության այասերումը:ՀՀ քաղաքացիները, Հայ առաքելական եկեղեցու և մյուս ավանդական քրիստոնեական քույր եկեղեցիների հավատացյալները, ի նկատի ունեմ Հայ Կաթողիկե եկեղեցու կղերական դասին և հավատացյալներին՝ բացառությամբ Ավետարանական եկեղեցիների համագործակցության խմբի, ովքեր իրենց դիրքորոշումն ու քննադատությունը հայտնեցին սույն օրենքի ընդունման վերաբերյալ, իրավունք ունեն Հայ Առաքելական եկեղեցու բարձրաստիճան հոգևորականներից պահանջել բացատրություն, քանի որ հոգևորականների լուռ համաձայնությամբ քանդվում է գառների փարախի պատերն ու վտանգվում հոտի ապահովությունը: Կարծում եմ, որ Հայ Առաքելական եկեղեցու հերթական լռությունը կամ արդարացումներն ու պասիվությունը, միայն քաջալերում են իշխանությունների մոտ իհայտ եկած հուդայի սինդրոմի խորացումը: