The Anglo-Kuwaiti Newsletter-ը Ադրբեջանի Հանրապետությունն ապագա չունի վերնագրով հոդված է հրապարակել, որում ասվում է․
«Իլհամ Ալիևը քաջ գիտակցում է, որ իր վարած քաղաքականությունը վնասում է Ադրբեջանի ապագային, բայց չի կարողանում փոխել քաղաքականությունը, քանի որ այլևս չի վերահսկում իր երկրի ճակատագիրը։ Այսինքն՝ Ալիեւը Ադրբեջանի ինքնիշխանությունը հանձնել է օտար ուժերին՝ երկրի վրա իր անվանական իշխանությունը պահպանելու դիմաց։
Տարիների ընթացքում Ադրբեջանը աստիճանաբար զիջել է իր ինքնիշխանությունը Թուրքիային, Իսրայելին և Ռուսաստանին։ Բայց մինչ թուրքերն ու իսրայելցիներն ավելի անամոթ կերպով են հայտարարում Ադրբեջանում իրենց ազդեցության չափի մասին, ռուսները գերադասում են շատ ավելի հանգիստ դեր խաղալ Իլհամ Ալիևի տիրույթում:
Շատերը մեղադրում են Թուրքիային 2020 թվականի սեպտեմբերին Ադրբեջանին Լեռնային Ղարաբաղի/Արցախի վիճելի տարածքում քրիստոնյա հայերի դեմ ագրեսիվ պատերազմ սկսելու մեջ դրդելու մեջ։ Բայց շատ քչերը գիտեն, թե Ռուսաստանը ինչ դեր է խաղացել այս պատերազմն սկսելու գործում՝ պատժելու Հայաստանին արևմտամետ վարչապետ ընտրելու համար և ռուսներին տալով այն պատրվակը, որն անհրաժեշտ էր զորք մտցնելու համար Լեռնային Ղարաբաղ: 2020-ին հայերի դեմ Իլհամ Ալիևի պատերազմն էր, որ թույլ տվեց ռուսական բանակին մտնել Լեռնային Ղարաբաղ։
Քանի որ Իլհամ Ալիևը կախված է Ռուսաստանի, Թուրքիայի և Իսրայելի օգնությունից՝ իրեն իշխանության ղեկին պահելու համար, Ադրբեջանի կառավարությունը ստիպված է պարել բոլոր երեք երկրների հնչյունների ներքո։ Իսրայելցիներին հաճոյանալու համար, որ օգնեցին իրեն մնալ իշխանության ղեկին, Ալիևը ստիպված է թշնամական դիրքորոշում ընդունել Իրանի նկատմամբ։ Ռուսներին և թուրքերին հաճոյանալու համար Ալիևը պետք է շարունակի իր կատաղի ագրեսիան Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի հայերի դեմ։
Մինչ և՛ Ռուսաստանը, և՛ Թուրքիան ցանկանում են, որ Ալիևը շարունակի թշնամաբար տրամադրված մնալ հայերի նկատմամբ, երկու երկրներն ունեն տարբեր նպատակներ: Մինչ ռուսները Իլհամ Ալիևին օգտագործում են որպես զենք հայերի դեմ՝ Հայաստանին վերադարձնելու Ռուսաստանի ուղեծիր, Թուրքիայում երազում են Հայաստանը միացնել Ադրբեջանին, ինչը ճանապարհ կհարթի պանթյուրքիստական գերտերության ստեղծման համար, որը կձգվի Միջերկրական ծովից մինչև Չինական մեծ պարիսպ. Իլհամ Ալիեւը հայտնվել է անելանելի վիճակում։ Եթե նա շարունակի հանդարտեցնել Թուրքիայի, Ռուսաստանի ու Իսրայելի իր օտարերկրյա հովանավորներին, ապա իր երկիրը կվերածի ավերակների կույտի։ Հրաժարվելու դեպքում կկորցնի նրանց դիվանագիտական ու ֆինանսական աջակցությունը և, ամենայն հավանականությամբ, ժողովրդական ընդվզման արդյունքում կտապալվի սեփական ժողովրդի կողմից։ Երկու դեպքում էլ Ալիևի համար հեշտ ելք չկա։
Այստեղ դասն այն է, որ ցանկացած կառավարիչ, ով հրաժարվում է իր երկրի ինքնիշխանությունից՝ իշխանությունը պահելու համար, վերջիվերջո կկործանի և՛ իրեն, և՛ իր երկիրը: Հաջողակ կառավարիչը նա է, ով իշխանությունը պահպանելու համար ապավինում է ժողովրդի աջակցությանը, այլ ոչ թե հույսը դնում արտաքին աջակցության վրա»:
