Արամ Ղարաբեկյանի հետ 2009 թվականին ինձ ծանոթացրեց իմ շատ սիրելի ընկերներից մեկը` սփյուռքահայ Սոնա Համալյանը: Այդ ժամանակ մաեստրոն նախաձեռնել և իրականացնում էր «Open Music Fest» փառատոնը, որն անցկացվեց Մոսկվա կինոթատրոնի բացօթյա դահլիճում, և որի շնորհիվ գրեթե մեկ ամիս շարունակ երևանյան երեկոները լցվեցին բարձրաճաշակ երաժշտությամբ` ինչպես հայ, այնպես էլ իտալացի, ֆրանսիացի, ամերիկացի, ռուս անվանի երաժիշտների կատարմամբ:
Հիշում եմ, Ղարաբեկյանից հարցազրույց վերցրեցի փառատոնի մասին: Շատ ոգևորված էր, ասում, էր, որ մենք, ունենալով հարուստ մշակութային ժառանգություն ու ավանդույթներ, չունենք երաժշտական մի փառատոն, որը մեկ հարկի տակ համախմբի հայ և օտարազգի երաժիշտներին, մեկտեղի մշակութային այդ պոտենցյալը և, ի վերջո, մեր ամառային կյանքը մշակութային ոգով լցնի: Ասում էր, որ ի տարբերություն աշխարհի շատ երկրների մայրաքաղաքների` Երևանն ամռան ամիսներին մշակութային լռություն է ապրում, և քաղաքացիներն ու օտարազգի հյուրերն իրենց երեկոյան հանգիստն անցկացնում են հիմնականում սրճարաններում, և մեր մշակույթը, երաժշտությունը դառնում է սրճարանային, մինչդեռ պետք է երևանցիներին ու հյուրերին բարձրարվեստ երաժշտական ժամանց մատուցել:
Նա կարևորում էր, որ օտարերկրացի հյուրերը Հայաստանի մշակութային կոթողները տեսնելուց հետո շփվեն նաև հայկական բարձրաճաշակ երաժշտության հետ և հայ երաժշտական արվեստի մասին կարծիք չկազմեն միայն սրճարանային երաժշտությունից…
Արամ Ղարաբեկյանն իրականացրեց իր մտահղացումը և որպես բարձրակարգ արվեստագետ` այդ գործն արեց պրոֆեսիոնալ:
Ցավոք, ինչպես հաճախ է մեր իրականության մեջ պատահում, նրան էլ հայաստանյան որոշ խավեր չընկալեցին, քանի որ նրա աշխատելաոճը, նրա սկզբունքները, նրա աշխարհայացքը էապես տարբերվում էին ընդունված չափորոշիչներից:
Անվանի դիրիժորը Հայաստանից հեռացավ` կիսատ թողնելով իր հրաշալի նախագծերը, որոնք լրջորեն կարող էին վերափոխել այսօրվա ցածրաճաշակ երաժշտության դիմապատկերն ու ստեղծել որակյալ երաժշտության պահանջարկ:
Չգիտեմ` փոխարենը ի՞նչ շահեցին այն մարդիկ, որոնք փորձեցին արատավորել նրա անունը և դրդեցին նրան այդ քայլին…
Ի դեպ, Ղարաբեկյանը Լոս Անջելեսում հիմնել էր «Openmusicsociety» հիմնադրամը, որի նպատակն էր բարձրարվեստ երաժիշտներին մեկ հարթակում հավաքելը, տաղանդավոր երիտասարդների համար երաժշտական կրթական ծրագրեր իրականացնելը, երաժշտարվեստը զարգացնելը…Ափսոս, դա էլ կիսատ մնաց…
Աղբյուրը` ani.ankakh.am
