Ինչպե՞ս է հնարավոր Սիրիայում խաղաղության պայմանագիր կնքել, եթե այս երկիրը դեռ ղեկավարում է Ասադը, և հակամարտության հենց սկզբից հրապարակայնորեն հայտարարվում էր, թե Ասադի հետ բանակցելն անընդունելի է։
Այդ մասին The Huffington Post-ի համար գրված հոդվածում ընդգծել է Վատիկանում ՀՀ նախկին դեսպան, ՀՀ 3-րդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի փեսա Միքայել Մինասյանը, ինչի մասին նա գրառում է կատարել Տելեգրամի իր ալիքում․
«Ինչպե՞ս կարելի է խոսել ուկրաինական ճգնաժամին վերջ տալու համար խաղաղության պայմանագիր կնքելու մասին, երբ ընտրողների մոտ արդեն ձևավորվել է այն կարծիքը, թե Ռուսաստանն «արդեն պարտվել է», և որ Պուտինին արված զիջումները «աղետ կլինեն Արևմուտքի համար»:
Մյուս կողմից, այլ երկիր, տարբեր ընտրողներ, տարբեր լրատվամիջոցների աղմուկ. ռուսների ճնշող մեծամասնությունը վաղուց խորապես համոզված է, որ Ուկրաինայի գոյությունը «վտանգ է հանդիսանում Ռուսաստանի Դաշնության գոյությանը…»:
Այսպիսով, զգացմունքային ճշմարտությունները տեղ չեն թողնում Realpolitik-ի ողջախոհության համար։ Մենք ապրում ենք քաոսային դարաշրջանում, երբ հուզական միտումները-կարծիքները (մետաճշմարտությունները) իջնում են «վերևից» և, ընդհանուր անտեղյակության, վատ կրթությունը (և որպես հետևանք՝ քննադատական մտածողության բացակայության) պատճառով կենտրոնանում և ծաղկում են «ներքևում», աճելով էլ ավելի արմատական ձևով, համեմված վախի, զայրույթի, մեղքի և ամոթի զգացումների զանգվածային մանիպուլյացիաներով:
Եվ այսպես, ձեռք է բերվել կոնսենսուս. մենք այս սկզբնական բնազդների և հիմնական հույզերի գերին ենք, այլևս ի վիճակի չենք նրանց թողնել իրական կյանք վերադառնալու և խաղաղության հասնելու համար: Մնում է՝ կա՛մ շարունակել պատերազմը, կա՛մ կանգ առնել ու «մոռանալ»՝ ինչ-որ առումով յուրահատուկ հարմարավետ ու լռելյայն «stand-by» անելով։
Ի՞նչ կարծիքի եք 1943-ի Թեհրանի կոնֆերանսի մասին, որը հիմք դրեց հետպատերազմյան շրջանում կայուն խաղաղության համար: Արդյո՞ք այդքան արդյունավետ կլիներ, եթե Չերչիլը, Ռուզվելտը և Ստալինը, Realpolitik-ի վրա կենտրոնանալու փոխարեն, հաշվեին թվիթերյան գրառումները, հավանումների քանակը, վերահսկեին թղթակիցների սոցիալական մեդիայի պրոֆիլները կամ Google-ի միտումները:
Սպասեք մի վայրկյան, հիմա նայեմ ու կհասկանամ․․․»։
