«Եվրատեսիլ 2015»ը հայերս մեզ համար շատ կարեւոր էինք
դարձրել, քանիոր մեծ վստահություն ունեինք առավել գնահատված լինելու:
Բայցվերջնական պատկերն ավելի քան զարմացնող էր, որպես
մրցույթի մասնակիցեւ մեկը, ով այս մրցույթում իր յուրահատուկ
տեղն ուներ, ի՞նչ եք կարծում,ինչո՞ւ բարձր հորիզոնականի
առումով մեր սպասելիքնեը այդպես էլչիրականացան այս մրցույթում:
– Իսկապես, «Եվրատեսիլ 2015»-ին մեր մասնակցությունն իր առաքելությունն ուներ: Ամենակարեւորը՝ շուրջ 7 երկիր մեր ելույթի ժամանակ իր մեկնաբանություններում բարձրաձայնեց Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված մեր խոնարհումը: Երկու Ճանապարհ կար՝ կամ պետք է գրավեինք առաջին երեք տեղերից մեկը, որին եւ հատկապես այս տարի սպասում էինք բոլորս, կամ հայտնվեինք տասնյակից դուրս: Բայց քանի որ եվրոպական երիտասարդությունը նախընտրեց պարել եւ ուրախանալ եւ ականջ չդնել, թե ինչ ենք ուզումմ հասցնել նրանց հուգուն, ստացվեց այն, ինչ ստացվեց:
Այո, որոշ իմաստով գլխավորը ոչ թե հորիզոնականն է, այլ
նախատեսվածմեսսիջը ողջ աշխարհին հասցնելը,
բայց եթե մասնկացում ենք մրցույթի,բնականաբար,
հաղթանակելը կամ գոնե հաղթանակին մոտ
կանգնելըկարեւոր է, այս պարագայում ի դեմս Ձեզ՝ մեր
մասնակիցներն ամեն բանարեցին երգը լավ կատարելու
հետ կապված, բայց հաղթանակից այդպեսէլհեռու
մնացինք, ի՞նչ եք կարծում, Սփյուռքը նեղացա՞ծ է մեզանից,
կամ ի՞նչնէ հետ պահում Սփյուռքին այս մրցույթում
ավելի ակտիվորեն մեզ սատարելուհամար:
– Ավելի քան վստահ եմ, որ ամբողջ Սփյուռքը սրտատրոփ հետեւել եւ քվեարկել է մեզ համար, բայց կա նաեւ ժյուրի (մրցատյան), որն իրավասու է իր կարծիքը հայտնել եւ գնահատել՝ ինչպես ինքն է հարմար գտնում: Այնպես որ, ամեն ինչ չէ, որ սփյուռքի ակտիվություինից է ախված: Եթե հետեւենք Եվրատեսիլի պատմությանը, 2006թ-ից, երբ Հայաստանը սկսեց մասնակցել այս մրցույթին, ապա կարելի է նկատել, որ առաջին երեք տարիների ընթացքում Հայաստանը բարձր հորիզոնականներում էր, քանի որ սփյուքռի լուման մեծ էր, բայց 2009թ-ից, երբ ես եւ քույրս հանդես էինք գալիս «Ջան-ջան» երգով, մրցույթի կանոնները փոխվեցին, քվեարկության արդյունքներին միավորվում էին նաեւ ժյուրիի գնահատականները. այդպես Հայաստանի ներկայացուցիչները սկսեցին հայտնվել ցածր հորիզոնականներում:
Ամեն անգամ այս մրցույթից հետո սկսում են քննարկվել, թե սա
քաղաքականմրցույթ է, այո, բոլորն էլ համաձայն են դրա հետ, եւ
արդեն բազմիցս ենք համոզվել, որ հենց քաղաքական նկրտումների
արդյունքում մեզ հազիվ թեշատ միավորներ տան, ի վերջո, նաեւ
այս փաստը հաշվի առնելով, ի՞նչ եք կարծում ամեն տարի
արժե նման ոգեւորությամբ մասնակցել այս մրցույթինեւ ամեն
անգամ հուսահատվել, կամ առհասարակ, արժե
այսուհետշարունակել մեր մասնակցությունը ցուցաբերել այնտեղ:
– Չեմ կարծում, որ այս մրցույթին պետք է այդքան լուրջ վերաբերվել եւ գնահատականը դարձնել գերնպատակ եւ գերխնդիր: Ի վերջո, սա ուղղակի փառատոն է՝ թեթեւ փոփ երաժշտության տոն: Իսկ մասնակցել պետք է լավագույն ձեւով՝ ստեղծելով եւս մեիկ առիթ եվրոպական հանրության համար՝ ճանաչելու դարավոր պատմամշակութային արժեքների օրրան Հայաստանը:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
