ASEKOSE.am–ի և Megapolis.am-ի հարցերին պատասխանում է ՀՀ վաստակավոր արտիստ Աշոտ Ղազարյանը:
-Պրն Ղազարյան, բոլորին հայտնի եք Ձեր հումորով: Այն Ձեզ մանկո՞ւց էր բնորոշ:
-Այո: Ես ծնվել եմ մի ընտանիքում, որտեղ գերիշխել է հումորը: Հայրս, լինելով մանկավարժ (ծնողներս Էջմիածնի Գևորգյան ճեմարանում են սովորել), շատ կատակասեր էր, որ դպրոցական ընկերներս ուրախանալու նպատակով գալիս էին մեր տուն` հատուկ նրա հետ զրուցելու:
Մեր տանը բոլորս էլ հումորով էինք, միայն քույրս էր բացառություն:
-Կա՞ օր, որ հումոր չեք անում:
- Այդպիսի օր չկա: Այնպես չէ, որ ես հատուկ եմ հումոր անում. պահի տակ է ստացվում:
- Հայերը ծիծաղել գիտե՞ն:
-Գիտեն, բայց մեզ մոտ ավելի շատ տխրելն է ստացվում: Օրինակ` խնջույքի ամենաթեժ պահին, երբ բոլորը ուրախանում են` երգում են, պարում և այլն, հանկարծ մեկը մոտենում է երաժիշտներին ու ասում. «Մի հատ «Ձախորդ օրերը» նվագիր», որպեսզի սկսի լացել: Բայց, ընդհանուր առմամբ, իհարկե ինչպես ծիծաղել, այնպես էլ ծիծաղեցնել գիտեն:
-Իսկ ավելի հեշտ է մարդկանց ստիպել ծիծաղե՞լ, թե լացել:
-Իհարկե լացեցնելն ու տխրեցնելն ավելի հեշտ է, իսկ ծիծաղեցնելու համար պետք է ի վերուստ տրված տաղանդ ունենալ:
- Մարդկանց շրջանում այդչափ ծիծաղ առաջացնող մարդը հաճա՞խ է տխրում:
- Ինչպես բոլոր մարդիկ, ես էլ ունեմ իմ հոգսերն ու մտածմունքները, հաջողություններն ու անհաջողությունները: Միշտ չէ, որ ես ուրախ եմ լինում, բայց երբեք իմ վատ տրամադրությունը չեմ փոխանցում դիմացինին: Եթե ես տխուր լինեմ, դիմացինս այդ մասին հաստատ չի զգա` ժպիտի ու կատակների ներքո քողարկում եմ տխրությունս` դիմացինիս դրական լիցքեր փոխանցելով:
-Իսկ կյանքն առանց հումորի, Ձեզ համար նույնն է, ինչ կյանք առանց…
-Առանց հումորի դժվար է: Կատակը օդ ու ջրի նման մի բան է: Պատկերացնում եք` այսօրվա բարդ աշխարհում հանկարծ մարդկանց դեմքից ժպիտը վերանա: Կարելի է ապրել առանց հումորի, բայց ո՞ւմ է պետք նման մռայլ կյանքը: Առանց հումորի կյանքը շատ բարդ ու անհետաքրքիր է:
-Հումորի վարպետներից ովքե՞ր են Ձեզ համար օրինակ ծառայել:
-Չարլի Չապլինը, Արկադի Ռայկինը, Մհեր Մկրտչյանը և այլն: Նրանք բոլորն էլ մեծ ողբերգակներ են եղել, հումորիստներ չեն, նրանց միայն խոսքն էր հումոր:
-Երկնքից երեք խնձոր ընկավ. մեկը` զրուցակցին, մեկը` զրուցավարին, իսկ երրո՞րդը…
-Երրորդն էլ այն աղջկան, ով կլինի մեր տան հարսը (ժպտում է):
-Իսկ ի՞նչն է Ձեզ առանձնացնում մյուսներից:
-Բոյս: Իմ բոյի հումորիստ շատ քիչ կա (ժպտում է):
- Ձեր մասին երբևէ լսած ասեկոսեներից որո՞նք են ավելի շատ զայրացրել, որոնք` զվաճացրել:
-Անկեղծ ասած` իմ մասին ասեկոսեներ չեն եղել: Միայն ստեղծագործություններիս հետ կապված են եղել սխալ հոդվածներ: Օրինակ` ներկայացումներիցս մեկի մասին մի լրագրող սխալ մեկնաբանությամբ հոդված էր գրել: Հետո պարզվեց, որ նա իմ այդ ներկայացումը նույնիսկ չի էլ դիտել: Բայց ես չվիրավորվեցի` հասկանալով, որ նրա մակարդակն էլ այդքան է:
- Յուրաքանչյուրս էլ ժամանակ առ ժամանակ ընկնում ենք մտորումների մեջ: Դուք հաճա՞խ եք մտորում ու հիմնականում ինչե՞րի շուրջ:
-Իմ մտորումները ավելի շատ մասնագիտությանս վերաբերյալ են: Օրինակ, երբ տքնաջան աշխատելով որևէ ներկայացում հանձնում եմ հանդիսատեսի (հեռուստադիտողի) դատին, հանձնելուց հետո ես ինձ շատ դատարկ եմ զգում:Ու դրանից հետո է, որ ես սկսում եմ մտորումների մեջ ընկնել. նոր մտահղացումներ, նոր ծրագրեր, նոր գաղափարներ…Տանը փակվում եմ իմ սենյակում ու ժամերով մտածում, նշումներ անում թղթի վրա և այլն:
-Ասում են` ապրելու երկու ձև կա: Դուք կարող եք ապրել այնպես, ասես հրաշքներ չեն լինում, և կարող եք ապրել այնպես, ասես այս աշխարհում ամեն ինչ հրաշք է: Իսկ ինչպե՞ս եք նախընտրում ապրել Դուք:
-Այս աշխարհում իսկապես ամեն ինչ հրաշք է: Ինձ համար աշխարհի ամենամեծ հրաշքը թոռնիկս է:
-Էյնշտեյն. «Ձգտեք ոչ թե հաջողության հասնելուն, այլ նրան, որ ձեր կյանքը իմաստ ունենա»: Ինչպե՞ս է իմաստավորում իր կյանքը Աշոտ Ղազարյանը:
- Իմ աշխատանքով, իմ արած գործերով, կարիքավոր մարդկանց օգնելով, տառապելով ու ուրախանալով իմ ժողովրդի հետ միասին: Շատ հաճախ մարդիկ ինձ խոստովանում են, որ ինձ սիրում են հատկապես այն բանի համար, որ 90-ականներին, երբ բոլորը հեռացան երկրից, ես մնացի իրենց կողքին:
-Իսկ որո՞նք են Ձեր կյանքի սկզբունքները:
-Նվիրվածությունը, բարությունը, մաքրությունը, նաև հավատը առ Աստված:
-«Գարունը այնքան ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպես պայծառ է կրկին,
Ուզում եմ….»:Շարունակեք միտքը` Ձեզ ցանկալի ձևով:
-Գարնան գալով, թող նոր զույգեր ծանոթանան, ամուսնանան, ընտանիքներ կազմեն և այլն:
- Իսկ ինչպե՞ս եք պայքարում ձախողումների դեմ:
-Ձախողումների ու սխալների վրա ենք սովորում ապրել: Իսկ ձախողումները աշխատասիրությամբ կարելի է հաղթահարել, չնայած ես չեմ սիրում ձախողումներ: Երիատասարդ տարիքում, իհարկե, շատ են լինում ձախողումներ, բայց այս տարիքում անթույլատրելի են դրանք:
-Պարոն Ղազարյան, իսկ ինչից՞ եք վախենում:
-Հարազատ մարդկանց կորցնելուց:
-Ունեք բազում տիտղոսներ ու կոչումներ: Ի՞նչ նշանակություն ունեն դրանք Ձեզ համար:
-Այնքան էլ նշանակություն չունեն: Հաճախ ինձ ներկայացնելուց հաղորդավարները հարցնում են, թե ինչպես ներկայացնեն, ես ասում եմ` միայն Աշոտ Ղազարյան, առանց որևէ կոչման:
Բայց «Երևանի պատվավոր քաղաքացու» տիտղոսը ինձ համար մեծ նշանակություն ունի, որովհետև ես բնիկ երևանցի եմ ու շատ եմ սիրում իմ քաղաքը:
- Մի փոքր պատմեք Ձեր դպրոցի մասին:
- Դպրոցում ճիշտ ու մաքուր հումեր է դասավանդվում, այստեղ դասավանդվում է նաև դերասանի վարպետություն, խոսքի նշակույթ, արվեստի պատմություն, երգ, պար ու այլն: Հաճած ացելում ենք մանկատներ, ծերանոցներ` փորձելով այնտեղի կյանքը մի փոքր ուրախացենլ:
Սա ինձ համար բիզնես չէ. շատ չնչին է աշխատավարձը: Նույնիսկ լինում են դեպքեր, որ ես աշխատավարձ չեմ ստանում. չի հերիքում: Այն որ, շատ երեխաների փողոցից կտրել ենք, դա մեծ գործ է: Ես սիրում եմ իմ գործը, որովհետև հայրենանվեր գործ է: Իհարկե ժամանակ եմ կորցնում, նյարդեր, քանի որ երեխաների հետ շատ դժվար է աշխատել, բայց երբ գիտակցում եմ` լավ գործ եմ անում, շարունակում եմ այն:
