Հետաքրքիր է, թե երբ կաթողիկոսի նստավայրը Էջմիածնից տեղափոխվի Երևանում գտնված հայոց լեզվի ինստիտուտի քանդված շենքի ավերակներին կառուցված նստավայրը, ինչպե՞ս է վերափոխվելու «Մայր աթոռ Սուրբ Էջմիածին» բառակապակցությունը: Թե՞ Երևանն է դառնալու «Հայր աթոռ Սուրբ Երևան», այսպիսով վերականգնելով վիրտուալ գենդարային հավասարակշռությունը /թե՞ գենդերային վիրտուալ. իրականում երկուսն էլ, թե գենդերայինը, թե հավասարակշռությունը վիտուալ են/: Ինչե՜ր չեն անի հանուն սոցիալական համաձայնության: Թերևս ողջ ընտանիքը «վերականգնելու» համար արժի մի քանի կաթողիկոսական նստավայրեր էլ կառուցել, դիցուք, քանդելով Գյումրիի, Վանաձորի, Գորիսի /կամ՝ Կապանի, բայց Լիսկան Գորիսում է/ և Բերդի /ափսոս վտանգավոր սահմանին շատ մոտ է/՝ կաթողիկոսին դուր եկած որևէ մշակութային օջախ: Արդյունքում կունենանք նաև «Որդի աթոռ Սուրբ Գորիս», «Դուստր աթոռ Սուրբ Գյումրի» և այլն: Հաջորդ կաթողիկոսներին կմնա մտածել թոռների մասին: Բայց քանի որ Հայաստանի բնակչությունն այսօր արագորեն արտագաղթում է, արտագաղթում են նաև մեր «Սուրբ աթոռները»: Վկա՝ Մոսկվայում կառուցված նոր եկեղեցին: Այս «աթոռային ընտանիքում» ի՞նչ հավակնություններ ունի սույն եկեղեցին: Այն տեղավորվու՞մ է Զորի Բալայանի Պուտինին գրված նամակի տրամաբանության մեջ: Ռուսաստանը Հայաստանում տիրանում է մեր վերջին տնտեսական հնարավորություններին, Հայաստանը Ռուսաստանում եկեղեցիներ է կառուցում: «Երրորդ Հռոմի», «Բյուզանդական ուղղափառ ժառանգության» կրոնական կայսերական հավակնություններով պաշտոնական Ռուսաստանը Հայաստանում տնտեսական ու քաղաքական ճնշում է կիրառում, Հայաստանը դրան պատասխանում է իր չեղած հոգևոր վերելքի կեղծ առհավատչյայով,-տե՛ս,- այսինքն,-Ռուսաստան, մենք հավատարիմ ենք մեր նախնյաց ավանդույթներին: Իսկ ապագայի մասին դու՛ մտածի, մենք մտածելու բան չունենք:
Ֆեյսբուք
