«Շան տղա», «շանտղություն» արտահայտությունները օրերս մտել են հայկական քաղաքական բառապաշար ու օգտագործվում են այնպիսի առիթներով, որոնք , եթե ակեղծ, ավելի շատ «բ.զի տղություն» են:
Կուզեի, որ նույնքան անկեղծ լինեին մեր պաշտոնյաներն ու իրերն իրենց անունով կոչեին, հատկապես այն դեպքում՝ երբ գրականության մեջ «բ.զ» բառի կիրառումը դատապարտելի չէ, մանավանդ՝ արդի հայ գրականության:
Վանո Սիրադեղյանն, օրինակ, իր գործերում մի քանի անգամ օգտագործել է այդ արտահայտությունն ու վստահ եմ, որ «գյադաների ժամանակ» ասելով էլ ավելի շատ «բ.զի տղերքի ժամանակ»-ն է նկատի ունեցել...
Վանոն էլ երևի պապուս պես զարմացել էր, որ եթե խորհդային տարիներին հայաստանյան բ.զերի թիվը խիստ սահմանափակ էր, ապա էսքան բ.զի տղա որտեղի՞ց հայտնվեց...
Պապս , ի դեպ, ու Վանոն էլ իր գործերում «շան տղա» արտահայտությունը վատով ու չարով չէր ասում. նույն կերպ ժողովրդական խոսքում՝ «շան տղա»-ն այդքան էլ վիրավորական տարր չի պարունակում...
Այնպես որ , հարգելի պաշտոնյաներ, եթե նորից անկեղծություն կունենաք մեկ արտահայտությամբ բնորոշել ժողովրդի հանդեպ ձեր նախկին ու ներկա որոշ գործընկերների ոչ բարեխիղճ գործելաոճն ու թալանը՝ մի վարանեք՝ բառերն իրենց անունով կոչեք...
Հեղինակ՝
Ա.Գրիգորյան
