Նամակ Գեորգի Վանյանին
«Հարգելի» Վանյան, երեկ տեղեկացա, որ ցավակցել ես ադրբեջանցի դիվերսանտների ընտանիքներին ու ներողություն ես խնդրել նրանցից: Ինչ խոսք, ինձ արդեն չի զարմացնում քո «մեծահոգի» լինելը: Դու ցավակցել ես մի ազգի, որը մի քանի տասնամյակ առաջ քարերով և առմատուրայով կոտորում էր մեր հայրենակիցներին, բռնաբարում նրանց...
Մի ազգի՝ ում զինվորները տարիներ շարունակ խլում են մեր զինվորների կյանքը... Ես քեզ անկեղծ և ի սրտե մաղթում եմ հետևյալը: Չգիտեմ, ամուսնացած ես թե ոչ, բայց մաղթում եմ ամուսնանաս, մաղթում եմ քեզ, որ քո կնոջը հենց քո դեմը բռնաբարեն ազերիները, մաղթում եմ քեզ, որ քո ծնողներին քարերով և արմատուրայով, հենց քո դեմը սպանեն ազերիները, և ամենակարևորը..մաղթում եմ քեզ,որ ունենաս որդի, որը կմահանա հենց քո իսկ ձեռքերի մեջ արյունաքամ եղած թուրքի փամփուշտից... բայց շատ չմտածես... քո նման մի անառակի վաստակ կցավակցի ազերիներին իրենց կողմից կրած զոհերի համար...
Եթե չեմ սխալվում,այս տարվա օգոստոսի 2-ին դու Թեքալում ֆոռում ես ուզում անցկացնես, հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման մասին: Քեզ խնդրում եմ մի բան- չասես որ հայ ես, քո մեջ թուրքի արյունա հոսում:
Կարդացեք նաև «Նրանք հանդես եկան ոչ որպես ադրբեջանցի, այլ՝ լրագրող, իսկ Դուք հիմա որպես հայ եք խոսում» հրապարակումը
