6 տարվա ընդմիջումից հետո խորհրդային ջազ վոկալի «թագուհու»` հանրահայտ ու սիրված երգչուհի Տաթևիկ Հովհաննիսյանի արվեստին կարոտած ու միշտ սպասող հայ հանդիսատեսը կրկին հնարավորություն կունենա ունկնդրել նրան Հայաստանում…
«Azd production»-ի նախաձեռնությամբ՝ երգչուհին երկու անգամ ելույթ է ունենալու Երևանում՝ հունիսի 28-ին «Յանս» ակումբում և հուլիսի 4-ին՝ Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում, հունիսի 30-ին՝ Գյումրիում, հուլիսի 2-ին՝ Ստեփանակերտում:
«Ապրել Նյու Յորքում և լինել ջազ երգիչ՝ արդեն մարտահրավեր է»,- մի առիթով նշել է երգչուհին: Իր իսկ բնորոշմամբ՝ դեպի ջազային արվեստ տանող ճանապարհը փշոտ է եղել, սակայն թե՛ Հայաստանում, թե՛ ԱՄՆ-ում Տաթևիկ Հովհաննիսյանը ճանապարհ է հարթել՝ դիմակայելով բոլոր մարտահրավերներին ու դժվարություններին, նվաճել ամենահեղինակավոր բեմերը, վաստակել բազմահազար հանդիսատեսի ծափերն ու գնահատանքը:
Այսօր էլ Տաթևիկ Հովհաննիսյանը վստահ քայլում է իր ճանապարհով՝ միշտ հավատարիմ իր արմատներին, շարունակում նաև հայ երգը ներկայացնել աշխարհին :
ASEKOSE.am-ի թղթակցի հետ զրույցում Տաթևիկ Հովհաննիսյանը պատմել է հայաստանյան տպավորությունների ու զգացողությունների, առաջին ելույթի, դեպի ջազային արվեստ տանող ճանապարհին հանդիպած դժվարությունների, ընտանիքի, հայկական արմատներին միշտ հավատարիմ մնալու և այլ թեմաների մասին…
-Շատ սիրելի Տաթևիկ, Ձեր արվեստին կարոտած հայ հանդիսատեսը վերջապես հնարավորություն կունենա կրկին ունկնդրել Ձեզ… Հետաքրքիր է՝ Ե՞րբ եք վերջին անգամ եղել Հայաստանում, ի՞նչ տպավորություններով եք հեռացել և ի՞նչ զգացողություններով եք գալիս հայրենիք այս անգամ:
-Վերջին ելույթս Հայաստանում 2008 թվականին էր: Իհարկե, դրանից հետո եղել եմ Հայաստանում՝ հարազատներիս տեսնելու նպատակով, բայց ելույթս 6 տարի առաջ էր: Ամեն անգամ հայրենիքից վերադառնում եմ շատ քաղցր, հաճելի ու ջերմ տպավորություններով, լիցքավորված, արևով ջերմացած, պտուղներով հագեցած: Ելույթներից հետո իհարկե կհանգստանամ, այս պահին, սակայն, լարված եմ, համերգի նախապատրաստական աշխատանքներն ընթացքի մեջ են, բայց այս փուլը միշտ անցողիկ է: Շատ բարձր տրամադրությամբ եմ գալու Հայաստան, հատկապես, որ իմ սիրելի ամիսներից է. տաք է, հաճելի, գեղեցիկ, քաղաքը եռուն: Յուրաքանչյուր այցիս միշտ նոր դրական երևույթներ եմ նկատում, փոփոխություններ, որոնք ոգևորում և ուրախացնում են ինձ: Բոլոր երկրներում, բոլոր հասարակություններն, անշուշտ, ունեն խնդիրներ ու դժվարություններ, բայց դրական փոփոխությունները Հայաստանում ակնհայտ են:
-Հիշու՞մ եք Ձեր առաջին բեմելը, առաջին ծափերը, հանդիսատեսի առաջին ջերմությունը... 11 տարեկանում առաջին անգամ ջազ եք երգել… ի՞նչ էր ջազը՝ 11-ամյա աղջնակի համար:
-Բացի այն, որ մայրս հրաշալի երգչուհի է, հայրս էլ երաժիշտ էր՝ քամանչահար: Եղբայրս ջութակահար է, սակայն շատ մեծ սեր ուներ ջազային արվեստի նկատմամբ: Եվ երաժշտությունը՝ թե դասական, թե ժողովրդական, մեր տանը միշտ հնչել է: Նույնիսկ մինչև 11 տարեկան հասակս ես հետաքրքրվել եմ երաժշտությամբ, սիրել և ունկնդրել եմ: Ինձ համար շատ հետաքրքիր աշխարհ էր դա: Անգամ չեմ կարող ասել, թե որ տարիքից է երաժշտության նկատմամբ սերն արթնացել և սկսել եմ երգել՝ լսելով տարբեր ջազային, ժողովրդակական երգիչների կատարումները: Չգիտեմ՝ ինչպես եղավ, ճանապարհս ուղղվեց դեպի ջազային երաժշտությունը, մեծ սեր արթնացավ իմ մեջ: 11 տարեկանում արդեն երաժիշտների կատարումներին բավական ծանոթ ու այդ արվեստի մեջ մխրճված էի: Քանի որ մայրս և հայրս ռադիոկոմիտեում էին աշխատում, ծանոթ էի նաև այդ միջավայրին: Մայրս ինձ հաճախ էր տանում իրենց փորձերին: Հատկապես երբ մրցույթներ էին կազմակերպվում, ես շատ սիրում էի կողքից հետևել: Եվ ահա մի օր, երբ ավարտվեցին մրցույթի մասնակիցների ելույթները, ժյուրիի անդամները, որոնք ճանաչված արվեստագետներ էին, ասացին, թե լսել են, որ Օֆելյայի աղջիկն էլ է երգում և առաջարկեցին երգել: Իմ կատարումն, իհարկե, ջազային չէր: ժամանկին ֆրանսիական «swingel singsers» խումբ կար, որը դասական երաժշտությունը ջազային ռիթմերով էր ներկայացնում: Այդ խմբի ստեղծագործություններից մեկը կատարեցի, որը երևի 11 տարեկան երեխայի համար բավական բարդ էր: Կոմպոզիտոր Մարտին Վարդազարյանը հետաքրքրվեց, հարցուփորձից պարզեց, որ ջազային երաժշտություն եմ սիրում, և խնդրեց, որ ջազային երգ կատարեմ, ինչից հետո վերին աստիճանի ոգևորված՝ առաջարկեց ձայնագրվել նվագախմբի հետ: Անշուշտ, դա ինձ համար աշխարհի չափ մեծ ուրախություն էր: Դա իմ առաջին քայլն էր: Մի քանի տարի հետո ձայնագրեցի «It's Only a Paper Moon» երգը՝ նվագախմբի հետ, որը ժամանակին շատ ավելի մխրճված էր ջազային երաժշտության մեջ՝ շնորհիվ Մարտին Վարդազարյանի: Այսինքն՝ Էստրադային խումբ չէր, այլ՝ ջազային և էստրադային խմբերի կապակցություն: 11 տարեկանում երգել եմ նաև «Գիքոր» ֆիլմի համար՝ Գրիգոր Հախինյանի երգերից: Մանկական ձայն էր անհրաժեշտ, և դա եղավ իմ առաջին ձայնագրությունը:
-Մի առիթով նշել եք, որ երաժշտական ընտանիքում ծնվելն Աստծո պարգև էր... Աստծո պարգև է նաև ժողովրդի կողմից համընդհանուր սիրո արժանացած հրաշալի երգչուհու դուստր լինելը... Տաթևիկ Հովհաննիսյանի երաժշտական ճաշակի ձևավորման հարցում ի՞նչ ազդեցություն է ունեցել Օֆելյա Համբարձումյանը…
-Օֆելյա Համբարձումյանը մինչ օրս մեծ ազդեցություն ունի ինձ վրա: Եթե մի բանի համար կարող եմ երախտապարտ լինել, դա այն է, որ իմ մայրն Օֆելյա Համբարձումյանն է: Այդպիսի երգչուհի չի ծնվել և երևի չծնվի: Ոչ բոլորովին նրա համար, որ իմ մայրն է: Ես ինքս, լինելով պրոֆեսիոնալ երգչուհի, երկար տարիներ լսելով աշխարհի ճանաչված երգչուհիներին, կարող եմ մորս դասել ամենատաղանդավորների շարքը: Ուրեմն՝ այդպիսի մոր դուստր լինելն ինձ համար մեծագույն պարգև է եղել և պիտի լինի: Եվ, անշուշտ, իր կողմից ինձ փոխանցված ուժը, էներգիան, որ ինձ ոտքի է կանգնեցրել, նրա ելույթներին, փորձերին ներկա լինելը, և ընդհանրապես նրա հոգու զգացողությունը անգնահատելի դեր են ունեցել ինձ համար: Շատ խստապահանջ մայր է: Շատ խիստ է վերաբերվել իր երաժշտությանը: Երբեք գոհ չմնալով ինքն իրենից՝ միշտ մտածել է, որ ավելին կարող է անել: Դա ինձ էլ է փոխանցվել: կարծում եմ՝ իմ առաջին դասատուն, առաջին ուժը, որ ինձ մղել է դեպի երաժշտություն, եղել է և կլինի իմ մայրը: Մինչ օրս ես լսում եմ իր երաժշտությունը, և դա ինձ ոգևորում է, որ օտար երկրում այսքան տարիներ ապրելուց հետո կարողանամ ժողովրդական երաժշտությունը վերածել ջազայինի:
- 9 տարի շարունակ Դուք եղել եք «Խորհրդային ջազի թագուհի» տիտղոսակիր՝ այդ կերպ ներկայացնելով նաև Հայաստանը, ինչը, անշուշտ, և՛ պատվաբեր է, և՛ պարտավորեցնող: Ի՞նչ նշանակություն ուներ դա Ձեզ համար...
-Եթե մի քիչ ավելի շատ ճանաչեիք իմ բնավորությունը, կիմանայիք, որ դա ինձ համար մեծ դեր չէր կարող ունենալ: Ես երբեք չեմ ձգտել անվանի լինել, փառքի տիրանալ, հարստանալ և այլն: Դա մի ճանապարհ էր, որ ես ընտրել եմ, առանց որի չեմ կարողացել իմ կյանքը առաջ տանել: Երաժշտությունն ինձ համար մեծագույն պարգև է եղել և է մինչ օրս: Երբեք ճանապարհս հեշտ չի եղել: Ջազային երաժշտությունը բավական բարդ է, բայց դա է իմ սերը, առանց որի ես չէի կարող դրսևորվել: Եվ անշուշտ, շատ հաճելի է տեսնել, որ այն երաժշտությունը, որը ես ներկայացրել եմ տարբեր երկրներում, ինչպես նաև ԽՄ-ում, ընդունվել և գնահատվել է: Այսպես կարող եմ ասել:
-«Ապրել Նյու Յորքում և լինել ջազ երգիչ՝ արդեն մարտահրավեր է: Սա ինձ համար յուրօրինակ մրցակցություն է: Դեռեւս հաջողվում է հաղթել այս պայքարում»: »,- նշել եք հարցազրույցներից մեկում: ԱՄՆ-ում Դուք շարունակեցիք Ձեր հաղթարշավը՝ միշտ հավատարիմ մնալով ջազին: Տարբեր առիթներով նշել եք, որ թե՛ Հայաստանում, թե՛ ԱՄՆ-ում Ձեր ճանապարհը լի է եղել դժվարություններով: Ի՞նչ դժվարությունների եք բախվել, ինչպե՞ս եք հաղթահարել մարտահրավերները:
-Նախքան հարցի պատասխանին անցնելը՝ նշեմ, որ Հայասատանն իր առաջին ջազ նվագախումբն ունեցել է 1930 թվականին: Եվ չնայած դրան՝ միշտ էլ ջազային երաժշտությունը սիրվել և ընկալվել է ավելի նեղ շրջանակների կողմից: Խորհրդային միության տարիներն էին, իսկ ԽՄ-ն ԱՄՆ-ի հետ եղբայրական հարաբերությունների մեջ չէր, ուստի ջազային երաժշտությունը ներկայացնել տարբեր քաղաքաներում այդքան էլ հեշտ չէր: Փաստորեն, ես փշերի վրայով եմ քայլել, բայց քանի որ սիրել եմ երաժշտությունը, երբեք որևէ խոչընդոտ ինձ չի կանգնեցրել: Այսինքն՝ երբեք չեմ մտածել, որ եթե այդքան լսող չունեմ, եթե այդքան հասկացող չունեմ, հարկավոր է գնալ մեկ այլ ճանապարհով: Սերս այնպիսին է եղել, որ ինձ առաջ է տարել, բայց ճանապարհս դժվարին էր: Բոլոր նրանք, ովքեր իսկապես սիրել են ջազային երաժշտությունը, եղել են շատ խիստ ֆանատիկներ: Թեկուզ մի բուռ լինեին, նրանք իրենց ուժով կարողացել են միշտ առաջ գնալ: Ես տեղափոխվեցի ԱՄՆ այն ժամանակ, երբ Խորհրդային Միությունում արդեն 9 տարի եղել էի ջազի առաջին լեդի: Թողնել այն ամենն, ինչ կառուցվել էր, և գալ մի անհայտ երկիր, որտեղ պետք է ամեն ինչ զրոյից սկսել, իսկապես մարտահրավեր էր: Սկզբնական շրջանում հայ համայնքը բավական օգնեց ինձ առաջին ելույթներս կազմակերպելու առոջմով: Ես ԱՄՆ-ում եմ վերջապես ապրում և անհնար էր, որ ունկնդիրներս միայն հայեր լինեին: Անշուշտ, օտարազգի հանդիսատես ևս ունեի: Աստիճանաբար քայլերս ավելի ընդլայնվեցին, և կարողացա այդպիսով ջազային կատարումներով ներկայանալ նաև հայակական համայնքներից դուրս: Համագործակցում էի երաժիշտների հետ, ովքեր ԱՄՆ-ում ծնված հայեր էին և ելույթներ էին ունենում ոչ միայն հայ համայնքի համար: Այսպիսով՝ շրջանակներն ավելի ընդլայնվեցին: Արմեն Դոնելյանն առաջին երաժիշտերից էր, ում հետ սկսեցի աշխատել: Փառք Աստծո, հնարավորություն ստեղծվեց ավելի մոտիկից ծանոթանալ նաև աշխարհահռչակ պրոդյուսեր Ջորջ Ավագյանի հետ: Պարզվեց, որ նա 1975 թվականից լսել էր ինձ, երբ Կոնստանտին Օրբելյանի հետ հյուրախաղերի էինք գնացել ԱՄՆ: Այդ պահից հետևել էր իմ ելույթներին: Այդ ժամանակ իմ ջազային երգերի հետ հասունացել էր դրանք ժողովրդական երգերի հետ զուգակցելու գաղափարը: Ջորջ Ավագյանը առաջարկե իմ երկրորդ ձայնասկավառակի պրոդյուսերը լինել: Այդպիսով՝ ավելի շատ եղա այդ միջավայրում: Իմ երաժշտությունը սփռվեց ամբողջ աշխարհում: Այս ամենը չեմ ասում, որ ներկայացնեմ ինձ որպես փառքի հասած երգչուհի: Ոչ, սա մի ճանապարհ էր, որ անցել եմ քրտնաջան աշխատանքով: Դա ինձ պարզապես օգնեց, որ շրջանակներն ավելի ընդլայնվեն, ավելի մտերմիկ հարաբերություններ ձևավորվեն այնպիսի երաժիշտների հետ, որոնց միշտ երազել էի տեսնել նկարներում ու գրքերում: Ինձ հնարավորություն ընձեռվեց երկար տարիներ համագործակցել նրանց հետ, ընկերանալ, երգել: Ճանապարհս շարունակվում է, և ինչքան ուժ ունեմ, ինչքան կարող եմ պետք է առաջ քայլեմ այդ ճանապարհով որ փորձեմ նորանոր բարձունքների հասնել՝ երբեք կանգ չառնելով:
-Ապրելով և ստեղծագործելով Հայաստանից դուրս՝ երբեք չհեռացաք արմատներից՝ միշտ հավատարիմ մնալով հայկական մաքրամաքուր ժողովրդական երգին: Ավելին՝ ջազի և հայկական ժողովրդական երգի յուրօրինակ զուգակցումը ներկայացրիք նաև աշխարհին: Ազգայինը՝ ամենաթանկ ժառանգությունը, ի՞նչ է տվել Ձեզ՝ հատկապես օտար միջավայրում:
-Երաժշտությունը յուրաքանչյուր մարդու համար իր արմատներն են: Եթե մարդը կապվածություն ունի իր արմատների հետ, ուրեմն՝ հույս կա, որ նրա աճը չի կանգնի: Կարելի է համեմատել ծառի հետ: Եթե ծառի արմատները խորն են, եթե արմատների հետ խիստ կապվածություն կա, ծառը սնունդ է առնում այդ հողից, և բարգավաճում: Իսկ եթե արմատները չոր են, խորություն չունեն, ծառն ի վերջո պետք է մեռնի: Այս առումով մենք բախտավոր ենք: Շնորհակալություն ճակատագրին և Ատծուն, որ ես հայ եմ ծնվել, միշտ հպարտանալու առիթ եմ ունեցել, քանի որ հրաշալի երաժշտություն ունենք՝ խորը, սփռված և այնքան գեղեցիկ, որ սիրվում է նաև օտարների կողմից: Մորս շնորհիվ միշտ կապված եմ եղել մեր երաժշտությանը: Երբեք չեմ կտրվել արմատներից, իմ ժողովրդական երաժշտությունից: Հատկապես երբ երկրից հեռանում ես, կարոտն ու կապվածությունն ավելի է ուժգնանում: Դեռ Հայստանում ապրելու տարիներին երբ շրջագայում էի, համերգների վերջում անպայման հայերեն երգ էի ներկայացնում, քանի որ իմ երաժշտությունը անգլերենով էր: Որտեղ էլ լինեի, մարդկանց միշտ հետաքրքրում էր, հարցնում էին երգի ծագման մասին: ԱՄՆ տեղափոխվելուց հետո որոշ ժամանակ անց ինձ խեղդում էր այն միտքը, որ եթե ես ջազային երգչուհի եմ և մենք ունենք այսպիսի հարուստ երաժշտություն, կարելի է և հնարավոր է դա կապակցել: Այդ գաղափարն առաջարկեցի Արմեն Դոնելյանին, ում հետ արդեն աշխատում էի: Նրան էլ հետաքրքրեց, և այդպես սկսվեցին աշխատաքները: Առաջին իսկ երգը մեծ հաջողություն ունեցավ, և դա ոգևորեց մեզ, որ շարունակենք: Իմ արմատներից երբեք չեմ կտրվել, ամերիկյան իմ մեծ երգացանկի հետ մեկտեղ ունեմ մեծ ծրագիր, որը կազմված է հայկական ժողովրդական երգերից:
-Ինչպիսի՞ ընդունելության է արժանանում հայկական ժողովրդական երգը օտար հանդիսատեսի կողմից:
-Նախ նշեմ, որ վերջին տարիների հատկապես էթնիկ երաժշտությունը սերտորեն միացել է ջազայինին: Փառք Աստծո՝ այս ուղղությունը բավական մեծ տարածում է ստացել: Հետաքրքիր օրինակներ շատ կան՝ և գործիքային, և վոկալ երաժշտության մեջ: Մարդկանց ընկալումներում ավելի պարզորոշ է դարձել այն միտքը, որ ջազային երաժշտությունը չի պարփակվում միայն ամերիկյան երաժշտության օրինակներով: Հայկական երգերն այլազգիների կողմից հիմնականում ջերմ ընդունելության են արժանանում: Միգուցե չեն հասկանում, թե ինչ լեզվով է երգը, բայց զգում ես, որ իրենց սրտին փոխանցվեց: Ոմանք խիստ հավատարիմ են ամերիկյան երաժշտությանը և գտնում են, որ սա ջազ չէ, բայց ջազը ընդլայնվել է… Ջազ է, թե ոչ, սա իմ հոգու ճիչն է, որն արդեն կանգ չի առնելու:
-Ինչո՞վ է առանձնանում հայ հանդիսատեսը… Կա՞ որևէ առանձնահատուկ որակ, որ ունի միայն հայ հանդիսատեսը: Որևէ լիցք, զգացողություն, որ կարող է տալ միայն հայը, որ երբեք չեք ստացել աշխարհի այլ բեմերից:
-Եթե խոսենք էթնիկ ջազի մասին, անշուշտ այն շատ ավելի խորն ու ջերմ կարող է ընդունվել հայ հանդիսատեսի կողմից, քանի որ լսողն ինքը կապված է այդ երաժշտության հետ, նույն արմատներներ են: Գուցե այլազգիները նույն խորությամբ չընկալեն: Ընդհանուր առմամբ՝ մեր հանդիսատեսը տաք, ջերմ, խորը զգացողություններով հանդիսատես է և անշուշտ այդպիսի լսարանի առջև ելույթ ունենալը հաճելի է: Քո ազգի հետ շփվելը, հայ հանդիսատեսին տեսնելը, նրանց աչքերի ջերմությունը զգալը լիցքեր է հաղորդում, որ շարունակես առաջ գնալ:
-Ելույթներ եք ունեցել աշխարհի տարբեր երկների ամենահեղինակավոր փառատոններում, ամենահեղինակավոր համերգասրահներում: Հետադարձ հայացք ձգելով փորձենք առանձնացնել՝ ո՞րն է Ձեզ համար ամենամեծ գնահատականը:
- Կառանձնացնեմ մի ելույթ, որը կայացավ 1995-1996 թվականներին: Ես առաջին անգամ ներկայացրեցի հայկական ժողովրդական երգը՝ ընդգրկված իմ ընդհանուր ծրագրում: Այդ օրը անկրկնելի բան տեղի ունեցավ: Միշտ պատմել եմ այս ելույթի մասին, քանի որ խորը տպավորություն է թողել ինձ վրա: Ելույթս հանրահռչակ համերգասրահում չէր, այլ Նյու Յորքի եկեղեցիներից մեկում: Եկեղեցու համերգասրահը լեփ-լեցուն էր: Անգամ հանդերձասենյակի աթոռներն էին տրամադրել հանդիսատեսին: Ես ինքս աթոռ չունեի, որ կարողանամ նստել ու պատրաստվել: Ելույթի վերջում հայտարարեցի, որ անակնկալ ունենք, և առաջին անգամ պիտի ներկայացնենք ժողովրդական երգ, որն Արմեն Դոնելյանի և մեր խմբի հետ փորձել ենք զուգակցել ջազի հետ: Կատարեցի Կոմիտասի «Անձրևն եկավ» երգը: Սա մեր առաջին քայլն էր: Այդ պահին անբացատրելի բան տեղի ունեցավ: Մարդիկ ոտքի կանգնեցին և սկսեցին մոտենալ բեմին: Փորձում էին հնարավորինս մոտ լնել: Երաժշտությունն այնպիսի ուժ փոխանցեց ինձ, ապա ինձնից՝ հանդիսատեսին և կրկին ինձ: Չէինք կարողանում երգն ավարտել: Անբացատրելի զգացողություն էր, որ հանդիսատեսը կարող է այդպես միանալ քո կատարմանը:
-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ ձեռքբերումը:
-Ես երկար տարիներ՝ դեռ Հայաստանից սկսած՝ նաև դասավանդում եմ՝ փորձելով իմ փորձառությունը փոխանցել աշակերտներին: Եկա այս երկիր և շարունակեցի դասավանդել: Սկզբնական շրջանում աշակերտները միայն Նյու Յորքից էին: Աստիճանաբար նրանց թիվն ավելացավ: Գիտեք, թե համացացն ինչպես է տարածում տեղեկությունը: Ես անգամ չէի պատկերացնում, որ ինձ կարող էին այդ քանակությամբ նամակներ ուղարկել աշխարհի տարբեր ծայրերից: Էթնիկ ջազը հետաքրքրություն էր առաջացրել և տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներ ցանկություն էին հայտնում սովորել այդ երաժշտությունը: Այսօրվա դրությամբ՝ կանադացի, շվեյցարացի, գերմանացի, հույն, ռուս, ճապոնացի աշակերտներ ունեմ: Ապշեցուցիչ բան է կատարվում. շվեյցարացին երգում է «Յարիմո», գերմանացին երգում է՝ «Հով արեք»... սիրահարված են հայկական երգերին: Սա ամենամեծ պարգևն ու ձեռքբերումն է, որ ես կարողացել եմ մեր հոգու երաժշտությունը փոխանցել նրանց և աշխարհին ճանաչելի դարձնել:
-Ի՞նչն եք ամենաշատը կարոտում Հայաստանում: Ի՞նչ եք տանելու Ձեզ հետ…
-Ամենաշատը ծիրանն եմ կարոտում, որովհետև այդ պտուղը ուրիշ ոչ մի երկրում նույն համը, քացրությունն ու հրաշքը չունի: Կարոտում եմ մեր դաշտերի ու ծաղիկների հոտը, մեր սարերը… հայի հումորը: Մեր ազգն օժտված է մի այնպիսի հումորով, որ իսկապես կարոտում եմ դա: Եվ իհարկե հարազատներիս…
-Հետևու՞մ եք հայաստանյան իրադարձություններին՝ հատկապես մշակութային կյանքին… եթե այո, հետաքրքիր է Ձեր կարծիքը…
-Ցավոք, ոչ այնքան, որքան կարող էի, քանի որ չափազանց զբաղված եմ: Ավելի շատ ամուսինս է հետևում, լսում, կարդում, երբեմն պատմում ինձ հայաստանյան անցուդարձի մասին: Թե ինչ է կատարվում արվեստի ոլորտում, չեմ կարող Ձեզ պատասխանել: Երբ Հայաստանում եմ լինում, հեռուստատեսությամբ երաժշտական ծրագրեր եմ դիտում և չէի ասի, թե սիրահարված եմ այդ ծրագրերին: Մենք սովորություն ունենք միմյանց քննադատել: Սակայն այն վարակը, որ ավելի հասարակ, էժան, պարզունակ, հեշտ ընդունելի երաժշտությունն ավելի մեծ շահույթ է բերում, ամբողջ աշխարհում է տարածված: Հուսանք՝ ժամանակավոր է, կշրջանցնենք այս շրջանը և արվեստն ավելի կգնահատվի: Քաղաքականությունով փորձում եմ չհետաքրքրվել, քանի որ ատում եմ քաղաքականությունը: Չէի ասի, որ տեղեկացված չեմ, բայց հետաքրքրված չեմ: Հայաստանում միշտ եղել է մի ուժ, մի էներգիա, որ ապշեցուցիչ ձևով ստեղծում էր որևէ տաղանդավոր գործ… Թափթփուկների, դատարկաբանության կողքին հանկարծակի տեսնում ես՝ հայտնվեց մի հանճարեղ գործ: Միշտ ունեցել ենք այդպիսի ուժ, որը փակում է մնացած թափթփուկներին:
-Փառք Աստծո, որ այդպես է… Ստեղծագործական ի՞նչ կյանքով է ապրում այսօր Տաթևիկ Հովհաննիսյանը… կյանքի կոչվելիք ի՞նչ ծրագրեր ունեք:
-Գարուն է բացվել, իսկ գարունն ինձ համար արթնացում է: Եվ ես, լինելով երգչուհի, անընդհատ զբաղված լինելով իմ ելույթներով, աշակերտներով, շատ կապված եմ նաև տան հետ: Շատ սիրում եմ իմ ամուսնուն: Մենք ունենք պարտեզներ, բուսականություն, որոնց հետ ես շատ կապված եմ: Սիրում եմ ցանել, ստեղծել, աճեցնել… ծաղիկներ եմ սիրում: Դրանք միշտ ինձ արթնացրել են: Հայաստանից սերմեր եմ բերում, կամ ուղարկում են: Փորձում եմ լոլիկ, վարունգ, ռեհան ցանել և փոքրիկ Հայաստան ստեղծել իմ շուրջը: Չմոռանամ ասել, որ այստեղ տարածում եմ մեր խոհանոցը, սերմեր եմ բաժանում՝ բացատրելով, թե որն ինչ է: Մյուս կողմից, անշուշտ, զբաղվում եմ իմ ելույթներով: Ելույթ ունեմ Նյու Յորքում, Հայաստանում: Աշակերտներիցս ոմանք արդեն հայտնի երաժիշտներ են: Նրանց ևս փորձում եմ օգնել, ստուդիա եմ գնում նրանց հետ, և անշուշտ, նոր երգերի, նոր ծրագրերի վրա եմ աշխատում: Սիրով շարունակում եմ իմ ճանապարհը, իմ կյանքը:
Հեղինակ՝ Հասմիկ Գյոզալյան
