Կան դեմքեր ու իրադարձություններ, որոնք, Մարկեսի խոսքով ասած՝ շպրտել եմ հիշողության ձեղնահարկ, բայց հանգամանքներն ստիպում են վերհիշել ու հրապարակել դրանք:
1980-ին, երբ ես 20 տարեկան էի հաճախ էի լինում այսօրվա բառապաշարով ասած՝ հորեղբորս ,,օֆիսում,,:
Նա ,,Կառավարական դաչա,, կոչված տարածքում Հատուկ բազայի դիրեկտորն էր:
Այսինքն՝ հորեղբայրս տնօրինում էր Խորհրդային Հայաստանի ղեկավարության համար նախատեսված հատուկ բազան /դարձյալ այսօրվա բառապաշատով ասած՝ սուպերմարկետը/:
Եվ, ի դեպ, նա այդ բազայի դիրեկտորն էր սկսած Յակով Զարուբյանից, եւ, ինչպես ասում են՝ երեք Կոնտկոմի առաջին քարտուղար էր փոխել, բայց մնացել էր իր պաշտոնին: Երեւի, իսկապես ազնիվ էր աշխատում, որ Զարուբյանից հետո եկած Անտոն Քոչինյանը, իսկ հետո՝ Կարեն Դեմիրճյանը նրան շարունակում էին պահել:
Ուրեմն, 1980-ին, օրերից մի օր, երբ կրկին այցելեցի հորեղբորս աշխատավայր, այնտեղ էր նաեւ Կարեն Դեմիրճյանի առանձնատան տնտեսուհին: Այդ աշխույժ կնոջ անունը նույնպես Ռիմա էր, ինչպես Կարեն Սերոբիչի տիկնոջ անունն է:
Քանի որ այդ պահին Կարեն Սերոբիչենց տանը մարդ չկար, տնտեսուհին՝ Ռիման, ինձ առաջարկեց տեսնել Դեմիրճյանների տունը ներսից:
Գնացինք: Ռիման ինձ առանձնատան խոհանոցի մուտքից ներս տարավ, մի քանի աստիճան վեր բարձրացանք ու առաջինը, որ ցույց տվեց, դա Կարեն եւ Ռիմա Դեմիրճյանների ննջարանն էր:Երկտեղանոց մահճակալ, մի պահարան, պատից կախված մի նկար եւ, երեւի...վերջ...
Ես ապշեցի: Այդքան փոքրիկ ու համեստ ննջարա՞ն:
Հավատացեք, իմ հայրական տան կամ մեր ազգականների ննջարաններից մի քիչ էր ճոխ: Իրոք, ապշել էի: Աչքերիս չէի հավատում: Հետո, իհարկե, Ռիման ինձ տարավ առանձնատան մնացած հատվածները ցույց տալու: Դարձյալ համեստ կահկարասի, անհրաժեշտ իրեր եւ ոչ ավելին:
Իրոք, շոկի մեջ էի: Ոնց, այսքան համեստ են ապրո՞ւմ: Բայց, ախր, աչքովս եմ տեսում, ես գտնվում եմ ,,կառավարական դաչայում,,: Դա հո փա՞ստ է:
Մտածում էի, ախր, Սովետական Հայաստանը կարծես թե լավ վիճակում է, ավելին՝ ժամանակին Քոչինյանին ասում էին՝ ,,Բռլյալտովիչ,, իսկ այդ պահին՝ Դեմիրճյանի կառավարման շրջանը գնահատվում էր որպես անարգել կաշառակերության շրջան...
Եվ այս մարդիկ այսքան զուսպ ու ժուժկալ են ապրո՞ւմ: Իսկապես, շոկի մեջ էի:
Չերկարացնեմ:
Այսօր նույն ,,Կառավարական դաչայում,, եւ դրանից դուրս ապրում են իշխանավորներ:
Պարզապես, անհնար է պատկերացնել անգամ, որ այսօրվա իշխանավորների /սկսած առաջին դեմքից մինչեւ ,ճ,,կլասի պաշտոնյայի/ առանձնատներն իրենց արտաքին ու ներքին հարդարանքով գոնե հեռավոր նմանություն կարող են ունենալ 1980-ականների Հայաստանի ղեկավարության տների հետ:
Հասկանալի է, այն օրերից հետո հասարակարգ է փոխվել, հիմա շուկայական հարաբերություններ են...Բայց այս աստիճանի վայրենի կարողություն ու հարստությո՞ւն, որ կուտակել ու շարունակում են կուտակել... ու չե՛ն կշտանում կուտակելուց այսօրվա բորենիները...
