Երբ ընդդիմությունը չի մասնակցում տեղական ընտրություններին, որովհետև զբաղված է «ամբողջական իշխանափոխության» խնդրով՝ մարտավարական կոպիտ սխալ է թույլ տալիս:
Նախ, իշխանությանը թույլ է տրվում, առանց պայքարի, կուտակել այն ադմինիստրատիվ ռեսուրսն, որն հետո օգտագործվում է համապետական ընտրությունների ժամանակ:
Երկրորդ, «անտեր» է մնում ընդդիմադիր էլեկտորատն ու ինքնուրույն է որոշում իր կողմորոշումը:
Հաճախ «ինքնորոշվածները» համապետական ընտրություններում հանդես են գալիս այլ չափանիշներով ու շարժառիթներով:
Երրորդ, երբ ընդդիմությունը չի մասնակցում ՏԻՄ ընտրություններին, սահմանափակվում է միայն Երևանով՝ այդպես էլ չկայանալով որպես ինստիտուտ, որը կարողանա կառույցներ ունենալ ամբողջ երկրում:
Չորրորդ. երբ ընդիմությունը բազմահարթակ պայքար չի մղում ու «ամբողջական իշխանափոխություն» ասելով՝ ընտրում մի թիրախ. այդ «թիարխին» հեշտ է լինում ապահովել ամբոջ բուրգի միասնականությունը:
Ուզածդ ընդդիմադիր ինձ կհակաճառի՝ ասելով, թե միևնուն է՝ ՏԻՄ ընտրությունները կեղծվում են, ո՞րն է դրան մասնակցելու իմաստը: Ես էլ կբերեմ ավելի լուրջ հակափաստարկ. կեղծվում են նաև համապետական ընտրություններն, այդ դեպքում ինչո՞ւ եք մասնակցում դրանց ու առհասարակ՝ ինչո՞ւ եք պահում կուսակցությունները...