Սա այն ժամանակ էր, երբ հայերիս մշակութային գանձ Կոմիտասի քառյակը նվագում էր Սարալանջի կայարանում, ներկայումս Բաղրամյան եթե չեմ սխալվում, անգին ջութակների պատյանները գետին դրած մանրադրամ հավաքելու համար, իսկ ավելի բջոտները, սփյուռքահայության ու երկրաշարժի գծով, բախտի էին արժանացել Լոս Անջելեսում մուրացկանություն անելու, իսկ կանաչ դրամ բաժանողը Արամն էր, խեղճերի ծծկեր մայրը, գովեստի դիմաց, որվհետև նրա համերգներն արդեն անշլագով ընթանում էին ամերիկյան հայախիտ ռաբիզնոցներում, հարսանիքներն էլ բնականաբար ամեն շաբաթ, որտեղ գրդոն էին անում Արամիս հետ մեր դասականներն ու մեծերը, որոնք հետո պարտականության գիտակցումից, երախտագիտությունից, ու պարզապես մեղսակցության խայտառակությունից խուսափելու համար, ծպտուն անգամ չհանեցին երբ ռաբիզը հասավ ֆիլհարմոնիա, թափանցեց օպերայի շենք, ու բնականաբար ներկայումս հեռաուստատեսություն, ինչի վերջնական թիրախը հոգիներն են:

Արամը մեռավ, անցած լինի, հիշել եմ ցայտուն մի օրինակ որպես, որպեսզի տեսանելի նկարագրեմ մեր հասարակության ամբողջ կառույցը սիրելի ընթերցող, որտեղ մարդկային գործունեության ամեն ոլորտում, վերևում նկարագրածս կերպով մակաբուծել է մի ռաբիզ, որի շոշափուկների ներքո վխտում է նախկին պարտքերի ու մեղսակցության գիտակցումից կքած մի ամբոխ, որը հլու հնազանդ ծառայում է տզրուկին իր օրվա լափի համար, անընդհատ այն կորցնելու սարսափից ընկճված:

Բավական է որ գերիները մի օր միաձայն, ամբողջ երկրում, բոլոր վայրերում, միջավայրերում, իրենց ղեկավարներին ասեն. - դու, այ տգետ չտես գեղցի, ռաբիզ ես, ռաբիզ, ու մենք քեզ ոչինչ պարտք չենք, քո տեղն էլ կամ ախոռում է, կամ պարաշայի կողքին, երկրում ամեն ինչ կընկնի իր տեղը:

2014.05.05, Թուրեբերգ

Վահե Ավետյան