Գուցե մի օր Ղարաբաղի հարցին լուծում կտրվի, բայց պատերազմից խուսափելը այսքանից հետո այնքան էլ անկանխատեսելի չէ: Ծառայելով պաշտպանության բանակում որպես հակաօդային պաշտպանության հրաձիգ, լինելով դիրքապահ` երբևիցե մտքովս չէր անցնի, որ կգա մի օր, որ ես էլ կտեսնեմ իմ բաժին պատերազմը:

Ապրիլյան քառօրյա պատերազմից հասկացա, որ կյանքում հնարավոր չէ խուսափել այն ամենից, ինչ չես ցանկանում: Ապրիլի 1-ի գիշեր-լույս 2-ի առավոտ ընկերոջս հետ կատարում էինք գիշերային հերթափոխ,երբ հանկարծ 02:15-ի հատվածում նկատեցի, թե ինչպես է լուսավորում մեզանից բավականին հեռու սարերի գագաթները: Ընթացքում տեղեկացանք, որ հակառակորդը հրետանային զենքերով հարձակում է կատարել մեր դիրքերի ուղղությամբ:

Հետզհետե լույսերը և, արդեն իսկ ձայները մեզ ավելի մոտ ու լսելի եղան-ըհն հասան մեզ: Ամեն ինչ շատ անկանխատեսելի էր: Մեր ուղղությամբ մի քանի տասնյակից ավելի հրետանային զենք էին կիրառում, կարծես մահվան անձրև տեղար: Խափանվեց ներքին կապը դիրքրի և բազայի հետ: Ոչ մի տեղեկություն, թե ինչ է կատարվում իրականում: Կամաց-կամաց մեր գլխին էին մաղում : Ձայնն այնքան ուժգին էր, որ հասկանում էինք, թե ինչքան բարակ է մեր ականջի թաղանթները:Մեզ մնում էր միայն մտնել թաքստոցները և աղոթել մինչ «անձրևի ավարտը», բայց ապարդյուն: Անձրևը տեղաց մինչ առավոտ,հետո տեղի ունեցավ ամենաանկանխատեսելին՝ լսվեց ուղղաթիռի ձայնը՝ տագնապ, խուճապ ու վախ: Չեմ կարող նկարագրել այն զգացողությունը, որ ինձ ստիպեց մի քանի վայրկյանի ընթացքում զգալ մահվան ներկայությունը:

Մեր 4 հոգանոց ջոկով ՝(որի մասի երբեք չի բարձրաձայնվել)հակաօսդայիններով,առանց վարանելու և չմտածելով, որ մեզ տանը սպասող կա, երբևիցե ամենաարագ վազքով բարձրացանք մեր դիրք ուղղաթիռը խոցելու: ՄԵր ջոկի գլխավորությամբ և Գևորգի կրակով խոցվեց հակառակորդի ուղղաթիռը: Առավոտյան եղանակն արևոտ ու գարնանային էր, բայց հակառակորդը չէր դադարում կրակոցները մեր ուղղությամբ: Կարծես մարդկայինն ու բնությունը պայքարում էին միմյանց դեմ:

Ամբողջ ապրիլն անցավ լարված: Չկար բջջային կապ, որ տուն խոսեինք, ասեինք, որ դեռ կենդանի ենք:  Մեկ ամիս մեզանից ոչ մի տեղեկություն: Անքուն գիշերներ. քնում էինք որտեղ պատահի, ուտում ինչ պատահի, գերհոգնածություն: Բայց անգամ այդ վիճակում մենք սթափ էինք, պատրաստ էինք հակահարվածի:

Ինչևիցե, այսքան ամիս հետո որոշեցի կիսվել իմ կյանքում ամենանեգատիվ պահերով, սակայն այնքան հպարտություն կա իմ հոգում, որ հենց ես մասնակից եղա ուղղաթիռի խոցմանը: Այդ մենք էինք, մեր բանակի տղերքը, որ մեզ ոչ արժանի հակառակորդին ցույց տվեցինք իրենց իրական տեղն ու հնարավորությունները: Հպարտ եմ ուղղակի,հպարտ: Թող էլ ոչ մի սերունդ չտեսնի այն,ինչ տեսանք ես և իմ սերնդակիցները, թող ոչ մի մայր չզգա այն, ինչ զգաց մեկ ամիս շարունակ, թող խաղաղությունն իր հովանու տակ պահի մեր երկիրը և իր բնակիչներին,թող աշխարհում ամեն ինչ հարմոնիկ լինի:

ՀԳ. Ծառայում եմ Հայաստանի Հանրապետությանը:

Հեղինակ` Մադաթ Սադոյան