Ես լուռ ճեղքեցի ամբոխը խելառ՝

Դեպի սենյակդ դանդաղ քայլերով,

Քեզ չտեսնելու վախից մոլագար

Ես քայլում էի՝ լոկ աղոթելով:

Սենյակիդ դուռը բաց էր սրտիդ պես,

Մի քանի հոգի քայլում էին դանդաղ,

Դռնիս ներս մտան խաղաղ ու անտես

Եվ դեպի աչքերդ քայլեցի վստահ:

Մի ողջ հայրենիք քո աչքերի մեջ

Խոնարհությունից փայլում էր վստահ,

Բայց խենթ պայքարի խարույկը անշեջ

Դեռ քո հոգու մեջ բոցկլտում էր վառ:

Դուք-ով դիմեցի սկզբում, կներես,

Այլ կերպ քեզ դիմել, ավաղ, չէի կարող,

Ուզում էի մի պահ աչքերիս նայես

Ես էլ վարակվեմ քո խենթ պայքարով:

Երևի մարդիկ այդքանն հասկացան

Եվ սենյակից դուրս դանդաղ քայլեցին,

Այդ ժամ Դուք-երը. Խելառ Դու դարձան

Եվ սենյակով մեկ մեզ վարակեցին:

Նստեցի քեզ մոտ, ձեռքդ բռնեցի

Զգացի սրտիդ զարկերը խելառ,

Անցածդ մի պահ քեզ հետ ապրեցի

Ես էլ քեզ նման խենթ դարձա վստահ:

Բայց հետո կարծես մի խուլ տխրություն

Որ թևածում էր քո հոգու խորքում,

Որպես գալիքիքդ դառը պատմություն

Սկսեց ծորալ նաև իմ հոգում:

Եվ ծանոթ մի ձայն շշնջաց կողքից,

-Մի հուսահատվիր հավերժ պայքարում,

«Հավերժի կտակ»-ն ամեն պահ հիշիր,

Հավերժության պես միշտ մնա կանգուն:

Ու բոցկլտացին աչքերդ մի պահ,

Հայրենի հողն էր նրանցում այրվում,

Խելառ պայքարն էր բոցկլտում վստահ

Հերոս հայորդու քո խենթ աչքերում:

Քեզ ոչինչ մաղթել չկարողացա,

Լոկ ամենաթանկ առողջությունից

Եվ քո սենյակից ես լուռ հեռացա՝

Հագեցած քաջի հերոսությունից:

Առողջություն քեզ, չքնաղ հայորդի,

Հոգուդ պայքարին լուրթ խաղաղություն,

«Հավերժի կտակ»-ն անսանձ վառ պահիր

Այս խլառ կյանքում թե՛ քուն, թե՛ արթուն: 

Հեղինակ՝ Հայկ Մկրտչյան