Ես այդպես էլ չեմ կարողանում հասկանալ, թե բանտում նստած կալանավորը ինչպե՞ս կարող է ազատության մասին մտածելու փոխարեն, հետաքրքրվի, թե ովքե՞ր են նշանակվում բանտապաններ, կլուչնիկներ պահակներ, թե ինչպիսի՞ փոփոխություններ են լինում բանտի վարչակազմում, ու՞մ, ո՞ր պաշտոնից ու՞ր են տեղափոխում:
Ես կյանքիս կեսից ավելին ազգային-հասարակական, քաղաքական գործունության մեջ եմ եղել, բավականին լավ ծանոթ եմ նաև ազատության համար պայքարած մյուս ժողովուրդների պատմությանը, սակայն նման ապսուրդի դեռ չեմ հանդիպել:
Սկսում եմ աստիճանաբար հավատալ, որ ՄԵՐՆ ՈՒՐԻՇ Է իրոք, որ ստրկացված մի ամբողջ ժողովուրդ իր ազատության համար պայքարելու փոխարեն, կարող է զոր ու գիշեր «լուրջ քննարկել» բանտապանների նշանակման, նրանց անձերի, պաշտոնների փոփոխության հարցերը: Սկսում եմ նաև կասկածել, որ սա արդեն գենի աղավաղման, մուտացիայի լուրջ նշան է...