Հայ Առաքելական Եկեղեցուն հարկավոր են հարկ եղած դեպքում Հայրենիքի համար զենքի դիմող , ոչ թե ողբացող հորգորականներ: Չեմ հարգում այն <<հոգևորականների>>՝ ովքեր քրիստոնեական սերը փոխել են վախկոտության հետ: Մեր ողջ պատմության ընթացքում սակավաթիվ հոգևորականներ միայն կանգնել են Զինվորի կողքին: Եթե մեր կաթողիկոսների ցանկը ուսումասիրենք այնտեղ քչերին կտեսնենք զենքը ձեռքին: Աստած մեզ պադգամում է սեր և ոչ վախկոտություն, պադգամում է հավատալ բայց չի պադգամում ուրանալ հայրենին, չի պադգամում որպիսզի դադարենք ՀԱՅ լինելուց:
Հոգևորականը, ով պատերազմի ժամանակ արիություն չունի զենքի դիմելու, նա թշնամիներից մեկն է:
Եկեք թերթենք մեր պատմության էջերը, հիենք, Չորեքչյանին, Սուրենյանցին, Պարգև Սրբազանին, Եղիշեին, Ղևոնդին, Վահանին և այլոց, ովքեր կանգնել են զինվորի կողքին, ահա՛ ճշմարիտ քրիստոնյան:
