Աչքներս լույս, պարզվում է, որ բացի ծիրանից ու կոնյակից, Հայաստանը սկսել է նաև սադրիչներ արտահանել: Խնդրեմ, վերջին մի քանի ամիսներին սաղի աչքերը մազոլ արած կուտոկի առանցքային դեմքերին հիմա տեսնում ենք Կիևի մայդանում:
Ասենք լավ, սաղ հեչ, մի կողմ դնենք «Թե ասա ձեզ ի՜նչ խախոլները ինչ են անում իրանց երկրում» տիպի հարցերը, մի կողմ դնենք «Ձրիակեր պորտաբույծների պես բոլոր ակցիաներին զվռնող այս անձանց որտեղի՞ց այդքան գումար, որ մի հատ էլ Ուկրաինայում են փորձի փոխանակություն անում»:
Աբիդնին էն ա, որ հիմա Ուկրաինայում շատ մարդիկ Հայաստանի մասին պատկերացում կազմելու են էն բոմժական հագուկապով ու կիսաթրաշ Կարեն Հարությունյաններով ու մի հատ էլ ծախու և սադրող ակծիվիստներ արտահանող երկրի համբավ ենք հանելու:
Չնայած, ինչ որ տրամաբանություն կա ու շատ հարցեր իրենց պատասխանն են գտնում: Հիմա արդեն հասկացա՞ք չէ, որ ստեղի բանդերլոգներն էլ սրանք են ու հասկացաք նաև, թե որտեղից է գալիս սրանց ֆինանսավորումը: Բայց միևնույն ժամանակ նոր հացեր են առաջ գալիս. լավ, սրանց հո գեղեցիկ աչքերի համա՞ր չեն սենց տուռնեների տանում, փորձի փոխանակումներ անում և այդ դեպքում, ինչի՞ են սրանք նախապատրաստվում ու որքանով են աչալուրջ տեղական պատկան մարմինները:
Զարմացնում է, բայց միևնույն ժամանակ հուսադրում է նաև այն փաստը, որ Հայաստանում նեոֆաշիստական ու օրանժիստ ուժերն էնքան քիչ են, որ արդեն հարյուր թափ քշած ու պալիտ եղած դեմքերի են որերորդ անգամով գծի մեջ դնում. Անդրիաս, Իգոր Մուրադյան, Ակծիվիստներ, գոմիկներ...
Ողբամ զձեզ, այ սուտի պատրիոտներ ու իրանց տերեր:
