Երգիչ Արտաշ Ասատրյանը պատմում է, թե ինչպես է իր տատիկի ու պապիկի ընտանիքը փրկվել ցեղասպանությունից.
Ես փոքր էի , երևի 6- 7 տարեկան, հայրական կողմի տատիկցս եմ լսել եղեռնի մասին սահմռկեցուցիչ պառմություններ: Նրանք գաղթել էին Ալաշկերտից ու ամեն առիթով էրգրի կարոտը սրտում պատմում էր իրենց հող ու ջրից: Պատմում էր նաև, թե ինչպես են փրկվել: Դա շատ ազդեցիկ էր ու հնարավոր չէր լսել առանց հուզվելու: Տատիկս ՝ ում անունը Աշխեն էր, այդ ժամանակ 2 տարեկան է եղել , իսկ քույրը` Ազնիվը , 6 տարեկան: Մինչև տեղահանություն անելը թուրքերը արդեն պապիկիս սպանած են եղել , տատիկիս մայրը իր քրոջ ու երկու երեխաների հետ ստիպված բռնել է գաղթի ճամփան ու երբ սովահար , տանջահար են եղել , տատիկիս մայրը չի կարողացել տատիկս գրկած պահել , որոշել են նրան թողնել ճանապարհին , սակայն 6 -ամյա Ազնիվի աղիողորմ լացը քրոջ համար , չի թողել , որ նրանք երեխային թողնեն մահվան ճիրաններում: Այդպես էլ փրկվել են նրանք Բոլորը միասին եկել հասել են Արմավիրի մարզի Բադալ գյուղ , որը հետագայում բնակեցվել է եղեռնից մազապուրծ մարդկանցով: Իսկ պապիկիս Մշեցի է եղել` հայտնի հոգևորական ընտանիքից , նրանք իրենց հարուստ տուն ու տեղից զրկվել էին` հասցնելով իրենց հետ վերցնել միայն եկեղեցու սրբապատկերներից մեկը , որը պապիկս մասունքի նման էր պահում: Ի դեպ , հայրս ՝ Արամ Աստրյանը, երգելու կարողությունը ու ձայնը ժառանգել էր ծնողներից: Մեր տանը Հին ձայնասկավառակների վրա պահպանվել են այն երգերը , որ երգել են նրանք:
