▲ Դեպի վեր

lang.iso lang.iso lang.iso

...Ու չեմ մասնակցի հրաժեշտ կոչվող արարողությանը

Դե, Մազ ասա, էլի, այ տղա

1999-ի մայիսն էր, Մատենադարանի հարեւանությամբ գտնվող մի բարում առաջին անգամ հանդիպեցի Արմեն Մազմանյանին:
Գինովցած էր, հախուռն շարժուձեւով, բարձր ձայնով, աշխույժ աչքերով, փոքրամարմին այդ մարդը ինձ ինչ-որ բան էր պատմում:
Ծխի քուլան, կարծես թե, մեզ կտրել-մեկուսացրել էր արտաքին աշխարհից, ու Արմենն այնքան անմիջական էր խոսում՝ կարծես նույն պապի հարազատ թոռները լինեինք:
Մեկ-մեկ նրան ընդհատում էի՝ պարոն Մազմանյան դիմելով:
Վերջը չդիմացավ եւ կտրուկ ասաց՝ դե, Մազ ասա, էլի, այ տղա:
Հետո մտերմացնաք, նրան հազար անգամ հանդիպեցի եւ հասկացա, որ այս խենթ տեսակի մեջ երկու ԵՍ-ի կռիվը հավերժ է՝ Մազմանյանը անհաշտ է Մազի, ռեկտորը՝ անկաշկանդ, ձեռագիր ունեցող մտավորականի, վերեւներում ընկալվողը՝ էրեւանցի կարգին տղու հետ:
Ինքն ինձ համար միշտ Մազ ու ուրույն տեսակ, ջիգյարով ընկեր ու էրեւանցի կարգին տղա կմնա:
Ես կհիշեմ էն բարը, որը պատված էր ծխով, իր մեջ կռիվ տվող ու շրջապատի հետ յոլա չգնացող Մազին:
...Ու չեմ մասնակցի հրաժեշտ կոչվող արարողությանը, որովհետեւ Մազին հրաժեշտ տալ չեմ պատրաստվում...

 

Սուրեն Սուրենյանց

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել Asekose.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ: Նյութերի ներքո` վիրավորական ցանկացած արտահայտություն կհեռացվի կայքից:
Հասարակություն далее