Այսօր հրապարակախոս, լրագրող Այդին Մորիկյանի ծննդյան օրն է. նա այսօր կդառնար 55 տարեկան: Այդ կապակցությամբ ներկայացնում ենք նրա խմբագրականը, որը տպագրվել է «Ժամանակ Երևան» թերթում, 2008թվականի հուլիսի 24-ին:
«Խորաթափանց ընթերցողն, անշուշտ, միանգամից հասկացավ, որ սա «միջինացված» խմբագրական է: Այսինքն` միջին հայի պատկերացումները միջին հայի մասին և միջին հայի համար: Միջին, բայց` իսկական-բուն-ճիշտ հայի մասին: Դրա տարբերությունը բոլոր մնացած նորմալ մարդկանցից` կարծում եմ, ակնհայտ է բոլորի համար: Եվ ոչ միայն էսօրվա ֆոնին և օրինակի վրա: Խորենացուց էլ առաջ: Թե չէ Խորենացին էդպիսի բաներ չէր գրի:
Էդ էն միջին հայն է, որը մարտի 9-ին ուրախանում է, որ մարտի 8-ն անցել է, ապրիլի 8-ին` որ ապրիլի 7-ն է անցել, թեև, մեր մեջ ասած, իրեն ոչ դրանց նախորդ օրը, ոչ էլ նախորդող օրերին չի կոտորել բնավ: Չէր էլ պատրաստվում: Ու չի էլ պատրաստվում:
Էդ էն միջին հայն է, որը զզվելով-զզվում է Նոր տարի կոչվող միջոցառումների պարտադիր շարքից ու էդ զզվանքով էլ պատրաստվում է դրան, կազմակերպում դրանք, մասնակցում դրանց` ամեն տարի իր բախտն անիծելով ու որոշելով հաջորդ տարի անպայման այլ վայրում դիմավորել: Շատ լավ իմանալով, որ չի անելու ու մի տարի հետո էլի զզվելով...տես` վերը:
Էդ էն միջին հայն է, որը հստակ գիտի, որ ինչ-որ բաների պետք է հավատալ, իսկ ինչ-որ բաների էլ` ոչ. բայց չգիտի` ինչին հավատա, ինչին` ոչ: Ու շատ հաճախ կամ էլ գրեթե միշտ` դրանց տեղերը խառնում է: Հավատալ-չհավատալու, վստահել-չվստահելու: Ով ումի տեղերն էլ:
Հենց էդ է միջին հայը փաստորեն:
Նորմալ մարդու դեպքում ո՞նց է. երբ ինչ-որ բան ես հանձնարարում` նա ջանում է այդ հանձնարարությունը կատարել-իրականացնելու միջոցները փնտրել-գտնել: Իսկ միջին հայը մտածում է` ոնց «ցրի» էդ գործը: Բայց ընենց` որ դու մեղավորը դառնաս: Հանձնարարողը:
Այ էս հայի մասին է խմբագրականը-նրա համար-և տալիս է նրա պատկերացումները:
Էնպես որ` գաղափարական բաներ ասածներիս մեջ մի փնտրեք:
Հա, ուրեմն էդ միջին հայը էսօր էսպես է մտածում. ախր գոնե մեր նախագահը «կրող» նախագահ ըլնի:
Թե չէ:
Ինչի նման է:
Կազինոների, մոնտեկառլոների, լասվեգասների ու էլի հազարումի բանի ու տեղի մասին խոսվում է, բայց անընդհատ «էսքան կրվեց-էնքան կրվեց»-ով: Միայն: «Սրան կանչեց, որ փակվի-նրան կանչեց, որ փակվի»: Ու ոչ մի անգամ ոչ մի խոսք էն մասին, որ կրել է: Գոնե մի անգամ: Ընտրությունը` հասկացանք: Չէր էլ կարող:
Բա էդ կազինո՞ն:
Գոնե մի անգամ:
Ու եթե էդքան վատ է խաղում` ինչի է շարունակում խաղալ:
Անընդհատ տարվելով` մինչև ուր:
Օբիդնի ա:
Ահա այսպես է մտածում միջին հայը, որը չի խորանում գաղափարական-քաղաքական-կամ էլ` բարոյական ինչ-որ ենթաշերտերում ու պարզապես ուզում է «կրող» նախագահ ունենալ:
Ոչ թե կրվող:
Ամեն ինչ:
Երկիր, պաշտոն, փող, ընտրություն, հեղինակություն, արժանապատվություն, քաջություն...
Ու կարևոր էլ չի` որից ինչքան-որտեղ-ինչու:
Կրող նախագահ է պետք:
Այդպես է մտածում միջին վիճակագրական հայը:
Էդպես է ուզում:
Ու, թեկուզև ոչ շատ ակտիվ, բայց պայքարում է հանուն դրա:
Երկրի, ընտրության, արժանապատվության:
Հաղթանակի»:
