Newsbook.am-ը գրում է.
Կայքի զրուցակիցն է «Մոդուս վիվենդի» կենտրոնի ղեկավար, քաղաքագետ Արա Պապյանը:
- Պարո՛ն Պապյան, այն, ինչ կատավում է Խորենացի փողոցում, ի՞նչ կերպ կարող է ազդել ԼՂՀ հարցի զարգացման վրա:
- Զինված ընդդիմության պահանջներից մեկը եղել և մնում է նաև այն, որ Սերժ Սարգսյանը հայտարարի, որ որևէ պատրվակով կամ պատճառաբանությամբ տարածքների հանձնում չի լինի: Հետևաբար այդ կապը կա: Այսինքն՝ ակնհայտ է, որ իրավիճակի սրման գործոններից մեկը եղել է տարածքներ հանձնելու հարցը: Հիմա ստեղծված իրավիճակը մի փոքր այդ վտանգը կհեռացնի, քանի որ ակնհայտ է՝ որևէ իշխանություն չի կարող տարածքների հանձման մասին մտածել նման իրավիճակում: Իհարկե, հանգամանքն այս առումով կազդի: Արդեն ռուսական կողմից էլ եղել են հայտարարություններ այն մասին, որ ներկա իրավիճակում, իրենց բառերով ասած, փոխզիջումային տարբերակը շատ դժվար է ու անիրականանալի՝ հաշվի առնելով Հայաստանի ներքին իրավիճակը:
- Այնպիսի իրավիճակ է ստեղծվել, երբ Խորենացի փողոցում հավաքն առանց կազմակերպիչների է մնացել: Հայտնվել են ինչ-որ հռետորներ, որոնք հստակ դիրքորոշում նույնիսկ չունեն: Չե՞ք կարծում, որ այս հանգամանքն իր մեջ վտանգներ է պարունակում: Թե՞ իրավիճակն, ամեն դեպքում, կարելի է նաև նորմալ համարել:
- Երկակի հետևանք կարող է ունենալ այդ հանգամանքը: Մի կողմից, որն ավելի հավանական է, վտանգն է: Եթե չկան ղեկավարներ, բնականաբար, հավանականությունը, որ ինչ-որ պատահական անձինք են ընկնում մեջտեղ ու տարբեր մտքեր են հայտնում, մեծանում է: Բայց այստեղ խնդիրը շատ ավելի բարդ է: Իսկ ո՞վ պետք է ղեկավարի: Եթե ապստամբությունն անում են «Սասնա ծռերը», իրենք պետք է մտածեին նաև՝ իսկ ո՞վ է ղեկավարելու դրսի հատվածը: Եթե դա պետք է անեն ընդդիմադիր կուսակցություններն ու կազմակերպությունները, նրանք գրեթե չկան դաշտում, իսկ եթե դա պետք է անեն հասարակական գործիչները՝ օրինակ՝ իմ նման մեկը, չեն եղել: Ճիշտ է, ինչ-որ ձևով փորձում եմ կանխել այդ զարգացումները, բայց ես որևէ մտադրություն չունեմ ղեկավարելու այդ ցուցարարական խումբը, որովհետև ես չգիտեմ՝ ինչի՞ համար է դա, որովհետև ես չեմ հավատում, որ կարելի է 2 հազար հոգով հավաքվել և հասնել Սերժ Սարգսյանի հրաժարականին: Եթե ես նման բան անեմ, ես ինձ, որպես քաղաքագետ, կդադարեմ հարգել: Դա արվում է 50 հազար կամ ավելի մարդկանցով: Եվ ովքեր որ նման քայլ էին նախաձեռնում, պետք է հաշվարկեին՝ արդյոք ժողովուրդն ի վիճակի է 50 հազարանոց ցույցի, թե ոչ:
- Դուք նշեցիք, որ նման մտադրություն չունեք, բայց հասարակական գործիչներով չե՞ք պատրաստվում միավորվել, քանի որ ինքներդ ևս շեշտեցիք՝ քաղաքական գործիչները դաշտում չեն: Եվ միավորվելը միայն ժողովրդի հստակ քանակի դեպքո՞ւմ եք պատկերացնում:
- Միայն այդ դեպքում չէ: Քաղաքական գործիչները չեն միավորվում, որովհետև քաղաքական գործիչներ են: Այսինքն՝ ամեն մեկն ունի իր նկրտումները. պատճառը դա է: Իրենք միավորվող լինեին, վաղուց կմիավորվեին: Այստեղ հավի և ձվի պատմությունն է՝ ղեկավարություն չկա, որովհետև ժողովուրդ չկա, ժողովուրդ չկա, որովհետև ղեկավարություն չկա: Բայց դա երկրորդական հարց է: Որևէ մեկը պարտավորվածություն չի վերցրել, որ իրենք կգնային ու ամպստաբության կարևորագույն տեղը կզբաղեցնեին: Դրա մասին պետք է մտածեին մարդիկ, ովքեր քայլեր էին անում: Սա այդքան հեշտ հարց չէ, ինչպես շատերին է թվում: Մարդիկ կանգնեցին, խոսեցին, հետո՞: Դրա շարունակությունն ի՞նչ է: Կարո՞ղ է այդ 2000 ժողովրդի ճնշումը բերի նոր փոփոխությունների, թե հակառակը՝ դրան հաջորդելու են ճնշումները: Այս ամենն, իհարկե, իշխանության մեղքով է, դա ուրիշ հարց է, բայց փորձել ակնկալել, որ կարելի է հեշտությմաբ իշխանություն տապալել, որը ուժի վրա է հիմնված, սխալ է: Եթե ուզում ես ուժի վրա հիիմնված իշխանությունը տապալել պետք է ավելի մեծ ուժ ունենաս:
- Իսկ ի՞նչ է պետք դրա համար:
- Դրա համար պետք է ժողովուրդ, որը ոչ թե խոսում է, այլ գործում: Համատարած դժգոհություն է, ամեն մեկը բողոքում է: Օրինակ՝ տաքսու վարրոդը բողոքում է, բայց երբ ասում ես քշի Խորենացի փողոց, ասում է՝ վայ էդ կողմերը չեմ քշում: Բա էլ ինչի՞ ես բողոքում, որ կյանքդ վատ է: Իրենք ի՞նչ են ուզում կոնկրետ հասարակական գործչից, կոնկրետ ինձնից, որ ես ինչ անեմ, իրենց հարցերը լուծե՞մ: Եղբա՛յր, ձեր հարցերը եկեք միասնաբար լուծենք: Դուք նստեք տանը, ե՞ս գնամ ձեր հարցերը լուծեմ: Այդպես չի լինում: Ասում են՝ ժողովուրդը դժգոհ է: ժողովուրդը դժգոհ լիներ՝ 100 հազարներով կհավաքվեր, բայց 2000 հոգի մարդ է հավաքվում:
Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում
