Տօնական օրերը՝ հայրենի հողէն հեռու, միշտ ալ անտարազելի կարօտի զգացում մը թողած են մեր սրտերուն մէջ:Կը յիշեմ մանուկ օրերուս, ինչպէ՞ս կառչած կը մնայինք ձայնասփիւռին, որ լսէինք Երջանկայիշատակ ՎԱԶԳԷՆ ՎԵՀԱՓԱՌԻ Ծննդեան քարոզը, որ կը սփռուէր ի լուր համայն հայութեան: Քանի մը բառ որսալն իսկ այդ Քարոզէն՝ մեծ երջանկութիւն կու տար մեր սրտին, պանդուխտ մարդու սրտին, որուն համար հայրենի հողի կանչը արեան ձայն էր, հեռաւոր երազ, կարօտակէզ ապրում: Ո՞վ կրնայ ճշմարտօրէն հասկնալ կարօտի այդ խորունկ ապրումը, զոր տարագիր հայութեան բեկորները կ'ապրէին շարունակ, բայց մանաւանդ Տօնական օրերուն, երբ ամէնէն ճոխ սեղաններն անգամ երազել կու տային ՀԱՅՐԵՆԱԿԱՆԸ, ՀԱՅՐԵՆԻ ՕՃԱԽԸ, ՀԱՅՐԵՆԻ ՀՈՂԸ....

Երան Կոյումջյան