Եվ ի՞նչ:
Մի՞թե ներքին պառակտումները, կասկածամտությունը, վայ-հայրենասիրությունը ուժեղացնում են մեզ և մեր բանակը:
Մի՞թե փորձելով վարկաբեկել Հայրենիքին ծառայություններ մատուցած մարդկանց, մենք ծառայություն չենք մատուցում մեր թշնամիներին:
Մի՞թէ ոմանց մոտիկ դրսևորվող և հեռուն գնացող քաղաքական ճղճիմ ամբիցիաներով ենք ամրապնդելու մեր անվտանգությունը:
Արդյո՞ք այլախոհության դրսևորում է ազգի հպարտության, ինքնավստահության և հավաքական կամքի հետ խաղալը:
Արդյո՞ք կենսական հարցերում բազմակարծությունը վերածելով տարրակարծության, չենք զրկում մեզ ապրիլյան պատերազմի գլխավոր ձեռքբերումներից մեկից՝ Հայրենիքի ամբողջական գիտակցումից, անգամ բնազդային ու կենսաբանական մակարդակով:
Հիշեք, որ պատերազմը չի ավարտվել, տեղեկատվականը՝ հատկապես: Մեր արտաքին թշնամիները մեզ լրիվ բավարար են: Ներքին թշնամանքի շռայլությունը թողեք այն երանելի ժամանակներին, երբ արտաքինների հարցերը լուծենք ՄԻԱՍԻՆ:
