Asekose.am-ը շարունակում է ներկայացնել ԵՊՀ-ի Միջագային հարաբերությունների ֆակուլտետում սովորող 18-ամյա Վահե Մադոյանի բանաստեղծությունները: Հիշեցնենք, որ Վահեն Գյումրիից է, սակայն ներկայումս ապրում է Երևանում:

Պետք է կյանքում լինել ստեղծող,

Քարը հացով փոխարինող,

Մարդկանց էլ միշտ ջերմ բարևող:

Մարդկանց բարևել, բայց ոչ պարտքով,

Փոխարենը` այն շնորքով,

Որ միշտ քայլենք պարզ ճակատով:

Պետք է քայլել ոչ թե ոտքերով,

Այլ քայլել է պետք ուղեղով,

Եթե սիրել միայն սրտով,

Բայց թե քայլել` միայն ուղեղով:

Ամեն մարդ ունի նպատակներ,

Բայց մարդ էլ կա, որ չունի ներ,

Ունի լոկ մի նուրբ երազանք,

Որ չդառնա կյանքում պատրանք:

Կյանքը երազ, մարդը երազ

Մենքել կյանքում ապրող մի պարզ

Երևույթ ենք` կյանքի գերի,

Պատրաստ ենք մենք ամենինչի հանուն մեր պայծառ երազների:

Երազ չկա:

Կյանքը նույնպես տեսնում է երազում,

Երջանիկ մարդկանց, երբեք չփորձված,

Տեսնում է մարդկանց` բոլորն ունեն տուն,

Փոքրիկներ չկան սև որբանոցում,

Չի տեսնում մարդկանց`դրամին ծախված,

Մարդիկ չկան հարազատ կորցրած:

Կյանքը նույնպես սիրում է կյանքում,

Իրականը կեղծ չի դառնում,

Երբ երազը ջրին ենք պատմում:

Քայլել է պետք առաջ, առաջ

Թեկուզ դանդաղ, բայց միշտ առաջ:

***

Ներկան գնում է չուզելով,

Իսկ ապագան գալիս պարելով

Ոչ թե լացով, կամ էլ բացով

Ներկայանում է մեծ շուքով:

Գալիս է նա առանց ասել

Ու ստիպում է իր հետ վազել,

Թե լսեցիր, հնազանդ ես

Չլսեցիր դու ծառան ես

Այն ներկայի, որ քիչ առաջ

Ապագային գնաց ընդառաջ,

Որին հանձնի իր գահը հին

Բայց այդ պահին արդեն նորեկին:

Ներկան կանցնի կմնա հուշ,

Կգա ապագան, բայց արդեն ուշ է

Վառել մոմերը հին սենյակի

Քանզի պահակ է այնտեղ քամին,

Ինչը կմարի մեր մոմերը

Ու չի թողնի վառել նորերը:

Հեռանում ենք մենք չուզելով,

Մահ ենք մտնում հող գրկելով,

Մտնում ենք նոր կյանքի շրջան,

Չգիտենք արդյոք կա վառարան,

Որ տաքանանք ձմռանը ցուրտ

Ով գիտի կա այդժամ էլ ցուրտ:

Չգիտենք մենք ինքներս մեզ,

Եկեք գնանք այսօր կրկես,

Կուրախանանք, կզարմանանք,

Բայց թե հանկարծ մենք հասկանանք,

Որ կենդանին մարդուց բարի

Ընդունակ է ավելիին:

Իսկ մենք կարող ենք արդյոք այսօր,

Փոխհատուցել այն կենդանուն,

Որ տվել է ուրախություն`

Չպահանջելով փոխհատուցում:

Ներկան կանցնի, կգա ապագան,

Դա էլ կդառնա ացած ներկան,

Ինչը անցավ մեկ խաղալով, մեկ պարելով,

Մեկ էլ կրկեսում շան հաչոցով:

Նման են իրար կյանք ու կրկես,

Հետաքրքիր, բայց թե հիշես

Կրկես կմնա, կյանքը կանցնի

Պետք չէ լինել մոխիր խարույկի: