168.am-ը գրում է. Մեր զրուցակիցն է Հայաստանում Ուկրաինայի առաջին դեսպան, հայագետ Ալեքսանդր Բոժկոն:
– Պարոն Բոժկո, վերջին ամիսներին բավականին դրամատիկ իրադարձություններ տեղի ունեցան մեր երկրում։ Ի՞նչ է, Ձեր տպավորությամբ, կատարվում Հայաստանում և Հայաստանի շուրջ։
– Այդ բոլոր իրադարձությունները վկայում են այն մասին, որ Հայաստանում շատ բարդ խնդիրներ կան, որոնք չեն լուծվում։ Բայց ես այն կարծիքին եմ, որ չի կարելի հարցերը լուծել զենքի միջոցով։ Այդ մասին ելույթ եմ ունեցել նույնիսկ Կիևում, երբ ինձ հրավիրում էին հեռուստատեսությամբ և ռադիոյով ելույթ ունենալու: Չափազանց կարևոր է, որպեսզի յուրաքանչյուր երկիր ժամանակին նախաձեռնի բարեփոխումներ, քանի որ, երբ այդ բարեփոխումներն ուշանում են, ապա մենք ունենում ենք նման փաստեր։ Իհարկե, խնդիրների պատասխանատվությունն ընկնում է իշխանության վրա։ Սակայն, ինչ վերաբերում է հասարակությանը, ապա պետք է շեշտել, որ չի կարելի հարցեր լուծել զենքի կիրառմամբ։
– Հայաստանի շուրջ բավականին վտանգավոր իրավիճակ է ստեղծվել՝ հատկապես ապրիլյան պատերազմից հետո, որը մի շարք լուրջ խնդիրներ արտացոլեց։ Դուք ինչպե՞ս եք պատկերացնում Ձեր նշած խնդիրների լուծումը՝ հաշվի առնելով ռուսական գործոնը։
– Այո, Հայաստանը շատ խնդիրներ ունի հարևանների հետ։ Ապրիլյան պատերազմը դրա վկայությունն էր։ Ուստի ՀՀ իշխանությունները շատ զգույշ կերպով պետք է, իմ կարծիքով, մոտենան ներքին խնդիրներին։ Այդ խնդիրները պետք է լուծվեն։
Ինչ վերաբերում է Հայաստանի և Ադրբեջանի հակամարտությանը, ապա, իհարկե, կարելի էր սպասել ռազմական գործողություններ, քանի որ Ադրբեջանը պատրաստվում էր այդ պատերազմին, և միայն խիզախ հայ զինվորի շնորհիվ հնարավոր եղավ թշնամուն կանգնեցնել։ Իհարկե, ի հայտ եկան մի շարք խնդիրներ, որոնք վերաբերում են և՛ հայկական բանակի սպառաինությանը, և՛ բանակի բարեփոխումներին։ Իմ կարծիքով՝ հայ հասարակությունը ճիշտ է անում, որ նշում է նման խնդիրների առկայության մասին, դա շատ կարևոր քայլ է։ Երբ ես աշխատում էի Հայաստանում, հիանում էի հայ զինվորով, որովհետև իսկապես և գաղափարական տեսակետից բավականին բարձր է հայ զինվորը, և մեծ ուշադրություն է դարձվում պատրաստվածությանը։ Բայց այնուամենայնիվ աշխարհն ու տեխնիկան զարգանում են։ Այնպես է ստացվել, որ Ադրբեջանի ու Հայաստանի հնարավորությունները պատերազմի դաշտում հավասար չէին, բայց այնուամենայնիվ, ընդգծում եմ քաջ հայ զինվորի դերակատարությունը, որը կարողացել է կանգնեցնել թշնամուն։
Շարունակությունը՝սկզբնաղբյուր կայքում
