Տարօրինակ եզրահանգում...

Տեսնես ինչն է խեղճ ուղեղին
Ահազանգում,
Որ սա` փքվի~,
Թիթիզանա~,
Կիսադատարկ մեկի գլխում
Վե~ր խոյանա,
Հասակ առնի,
Դեռ մի բան էլ ինքն իր մասին
Կարծիք կազմի~,
Արժեքներին`  «Ես»-ը հանձնած~,
Հպարտանա:

Առհասարակ,ինչու է հենց` ինքը կարծում,
Այլ,ոչ թե` Նա...

Ինքն ինչու է կարծիք հայտնում որպես վկա,
Իր իսկ`  «Ես»-ին,
Երբ`  «Նրանք» են սովորաբար
Որոշում դա,
Թե քո պեսին,
Մեծարանքը ինչ կարժենա,
Ինչ է սազում քո պես`  «Ես»-ին:

Տարօրինակ եզրահանգում...

Բա,որ մեկ-մեկ թա~նկ են կանգնում,
Թանկ-թանկ հագնու~մ,
Գինովնում են ասենք մի քիչ,
Թու~նդ հարբածի ձև են անու~մ`
Թիթիզ-թիթիզ,
Որ հերիք չէ շրջապատից առանձնանան...
Դեռ մի բան էլ կապած սրանց իրենց`  «Ես»-ից
Հպարտանան,
Իբրև տեսեք ու ճանաչեք` պատիվ-հարգանք,

Փառք եմ ասել ու մեծարանք ...

Իսկ ես կասեմ,-Բարո~վ մնաք,-
Բոլոր` նրանց,
Ովքեր կգան փողկապ կապած,
Այլ ոչ շոգից օձիգը բաց կեր ու խումով...

Ու թե հարբած,
Ուրեմն,թող թուք ու մուրով` քեֆ անողի,
Եվ` ով էլ,որ դերում լինի տուն տանողի,
Սիրով տանի կարեկցողի,
Քեզ սիրողի,
Ու ոչ,բնավ,մեծարողի,
Սուտ հարգողի,
Միայն` «տերը» -ը,թե գոհ լինի,
Դե,աչքն էլ լույս` ուղեկցողի...

...Այնպես,որ ես ցավ չեմ ապրում,
Ինձնից ամեն հեռացողի` 
Մեկի համար...

Զու~ր,ինքդ քեզ մի մեծարի...

Նա,ով` գնաց,հուշ է մտքիս,
Որ թերթում եմ ընթեռնելիս
Ապրածս ողջ,
Որ սովորեմ խորհել առողջ` 
Նորն ընտրելիս...

Իսկ` դու,ահա,թիթիզանու~մ,
Հառնում ես վե~ր...

Էլ` իմը չես:

Տարօրինակ եզրահանգում...

Ազատ Աբրահամյան