Մշակույթի նախարար Հասմիկ Պողոսյանը չի ցանկանում հրաժարական տալ ու ասում է, թե մի բան գիտի` «աշխատում է հնարավորինս իր ջանքերը դնել , որպեսզի հայ մշակույթը անցնի իրեն պատիվ բերող ճանապարհով...»:
Այս մտքի մասին վերջում՝ իսկ հիմա Հասմիկ Պողոսյանի խոսքի այլ հատվածի մասին. Նա ասում է, թե ինքը պատրաստ է լսել քննադատություն ու , իբրև օրինակ, բերում է պետական հուշարձաններ համարվող ու պատմական արժեք ներկայացնող շենքերի մասին բողոքները միշտ լսել է ու փորձել, իր հնարավորության սահմաններում, օգնել:
Պետական հուշարձան քանդելն ու այն սեփականաշնորհելն, իմ համար, գրեթե նույն բանն են: Ու Հասմիկ Պողոսյանը լավ կլինի, ի վերջո, անդրադառնա մամուլի հրապարակամումներին, ըստ որի պետական հուշաշարձան համարվող ԱՕԿՍ-ի շենքը դեռևս 2001-ին սեփականաշնորհել են Մշակույթի նախկին նախարար Արմեն Սմբատյանը և հենց ինքը՝ Մշակույթի գործող նախարար Հասմիկ Պողոսյանը:
Ու դրությունն ամենևին չի փրկում այն պարզաբանումը, որ շենքի պահպանման հետ կապված խնդիրները հոգալու համար դրա մի մասը տրվել է վարձակալության. ԱՕԿՍ-ում գլամուրային ինչ-որ սրճարան է գործում:
Ցավալին հենց այդ է, որ վերջին տարիներին մշակույթը ոմանք խառնել են գլամուրի հետ, հոգևոր սնունդ ասելով՝ մարդիկ դրա համն են փորձում պատկերացնել:
Տեղին է հիշել մեր օրերում տարածում գտած մի անեկդոտ.
Մի պաշտոնյայի հարցնում են.
- Ի՞նչ ուտելիք եք սիրում:
- Խորոված, խաշ, քյաբաբ, տոլմա:
- Իսկ հոգևոր սննդի՞ց:
- Հոգևոր սննդից սիրում եմ մատաղի միս:
Իսկ մեր ժամանակների մասի՞ն չէր գուժում Իսահակյանը՝ Ես Ձեզ ասում եմ՝ Կգա հոգու սով.....
Ինչ վերաբերում է Հասմիկ Պողոսյանի խոսքին, որով սկսեցի այս նյութը....Հայ մշակույթը միշտ էլ անցել է իրեն պատիվ բերող ճանապարհով...Հայ մշակույթն արդեն պատիվ է...Մշակույթի պատասխանատուները պետք է մտածեն՝ ինչպես աշխատել, որպեսզի մարդիկ իրենց պատվով հիշեն....
Հեղինակ՝
Ա. Գրիգորյան
