karabakh-open.info-ն գրում է.
Լեռնային Ղարաբաղի Մարտունու շրջանի Գիշի գյուղ մտնելիս անծանոթի ուշադրությունը առաջինը կգրավի սեւի վրա սպիտակով գրվածը՝ «Հայկ 23»։ Գրությունը մեծ չէ, սակայն ցավն աղաղակող է։ Փոքրիկ դարպասի դուռը բացվում է, Արմինեն՝ Հայկի մորաքրոջ սեւազգեստ աղջիկը, բացում է դուռը, ուղեկցում տուն։
Հյուրասենյակում Հայկի անկյունն է, զինվորական հագուստով նկարներ, ժամացույցը, գլխարկը, ծաղիկներ, մոմեր, «Մարտական ծառայություն» հետմահու ստացած մեդալը։ Լեյտենանտ Գրիգորյանը նկարներից նայում է հստակ ու հպարտ։
Նարինեն՝ Հայկի մայրը, ցավից կուչ է եկել բազմոցին, պատմավեպերի ու դյուցազնավեպերի սիրահարը երեք որդիներին քաջերի անուն է տվել՝ Հայկ նահապետ, Սասմա Դավիթ ու Մհեր։ Քառօրյա պատերազմում զոհվեց Նարինեի ու Ռոդիկի ավագ որդին՝ հրասայլի վարպետը, Գրիգորյաների տան ուրախությունը։
Նարինեն առաջնեկին ղարաբաղյան առաջին պատերազմի տարիներին է ունեցել, 1993թ․ մարտի 29-ին, Մարտունու դպրոցի նկուղում։ «Պատերազմի ժամանակ նկուղում ծնվեց, մեծացավ ու էս պատերազմում էլ զոհվեց»,- ասում է մայրը։
Հակամարտության գոտում ապրող, առաջին պատերազմի բովով անցած Ռոդիկը գիտեր․ «Վայենի զոնում ենք ապրում, մի օր պիտի սկսվեր կռիվը, ու զինվորն էլ պիտի կռվի։ Էն ժամանակ էլ էր էսպես, կռվողը չի վախենում, հարազատներն են վախենում։ Էն ժամանակ, ո՞վ գիտեր, թե մայրս կամ հայրս կարող ա վախենան, առջեւից գնացողը չի վախենում»,-ասում է որդեկորույս հայրն ու նախկին ազատամարտիկը։
Ստեփանակերտում Քրիստափոր Իվանյանի անվան վարժարանն ավարտելուց հետո ընդունվել էր Երեւանի Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ։
Հայկի մայրը որդուն մի բառով է բնութագրում՝ անթերի․ «Նախադասության երկրորդ մասն արդեն հումոր էր, կամեցող ու հասնող էր, ժպտերես, բայց նկարներում միշտ լուրջ է խոխաս»։
Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում
