Հայաստանյայց Առաքելական Ս. Եկեղեցում կն­քա­հայ­րը պետք է լի­նի`

ա­րա­կան սե­ռի,

Հա­յոց Ե­կե­ղե­ցու զա­վակ, այ­սինքն` մեր Ե­կե­ղե­ցում մկրտված և դ­րոշմ­ված կամ այլ Ե­կե­ղե­ցում մկրտված, բայց Հա­յոց Ե­կե­ղե­ցուն ան­դա­մագր­ված: Այս մասին երջանկահիշատակ Շնորհք արք. Գալուստյանը (1913-1990) շատ հստակ բացատրում է. «Հայ Եկեղեցիի անդամ պէտք է ըլլայ կնքահայրը, որովհետև ան երախան կը ներկայացնէ, որպէսզի անդամ դառնայ Հայ Եկեղեցիին: Եթէ ինք անդամ չէ` իրաւասու չէ առաջարկելու որևէ երախայ Հայ Եկեղեցիի անդամակցութեան. ո´չ իրաւունք և ո´չ ալ ոևէ հանգամանք ունի Հայ Եկեղեցիի անդամ չեղող մը միջնորդ հանդիսանալու մէկու մը Հայ Եկեղեցիի զաւակ դառնալուն: Երկրորդ` Հայ Եկեղեցիի հաղորդական անդամ պէտք է ըլլայ, որովհետև կնքահայրն է, որ տակաւ առ տակաւ պիտի վարժեցնէ և սորվեցնէ մկրտեալ իր սանին Հայ Եկեղեցիի տարրական կրօնական սովորութիւնները և կարգ կանոնը, որոնց մէջ առաջին հերթին կուգայ պարբերաբար Ս. Հաղորդութիւն առնելը: Եթէ կնքահայրը ինք չի հաղորդուիր, ինչպե՞ս կրնայ իր սանը առաջնորդել Ս. Հաղորդութեան»:

չա­փա­հաս: Նա­խընտ­րե­լի է, որ ման­կան պա­րա­գա­յին կնքա­հայ­րը գո­նե շուրջ 20 տա­րե­կան լի­նի, իսկ չա­փա­հա­սի դեպ­քում` մկրտվողից մի քա­նի տա­րի մեծ` ստանձ­նե­լու հա­մար հոգ­ևոր դաս­տիա­րա­կի իր պար­տա­կա­նութ­յուն­նե­րը:

ուղ­ղա­փառ հա­վատ­քի տեր, ա­ռա­քի­նի և պար­կեշտ կյան­քով ապ­րող մարդ, ով քա­ջա­տեղ­յակ է քրիս­տո­նեութ­յա­նը, հա­վատ­քի կար­ևոր սկզբունք­նե­րին, Հայոց Ե­կե­ղե­ցու սրբա­զան խոր­հուրդ­նե­րին և­ այլն, որ­պես­զի իր կեն­դա­նի օ­րի­նա­կով կա­րո­ղա­նա վկա­յել, ե­րաշ­խա­վոր ու հոգ­ևոր խնա­մա­կա­լ դառ­նալ մկրտվողի համար: Եվ ամենակարևորը` նա պետք է նո­ր մկրտվածին դաս­տիա­րա­կի այն Ե­կե­ղե­ցու ո­գով, ո­րի ան­դամն է ին­քը: Եթե կնքահայրն ամուսնացած է, ապա պետք է լավ ընտանիքի հայր և օրինակ լինի մյուսների համար: Իսկ եթե ամուրի է, ապա նրա բարոյական նկարագրի մասին պիտի վկայեն ուրիշները: Այլ խոսքով` կնքահայրն իր ընտանիքով և նկարագրով տիպար օրինակ պետք է լինի:

Հատված Զաքարիա վրդ. Բաղումյանի` «200 հարց Ս. Մկրտության մասին» գրքից

Աղբյուրը`armchurchinfo