Հայաստանում վերջին տարիներին ամենապահանջված ու քննարկված «Որբանոց» վեպի հեղինակ Էդգար Կոստանդյանն իր ընթերցողների դատին նոր աշխատանք է հանձնում:

Նրա նոր` «Կուկու» վեպը, որը հեղինակը գրել է ամբողջ 2016-ին, գրախանութներում կհայտնվի այս տարվա փետրվարի 5-ին: Գրքի հեղինակի հետ զրուցել ենք նոր ստեղծագործության և այսօրվա գրականության մասին:

-         «Որբանոցի» գրանցած հաջողությունից հետո շատերը համարեցին, որ «Ձմռան վերջին օրը» չհաջողված գործ էր: Կիսո՞ւմ եք այդ տեսակետը:

-         Բնականաբար, ոչ: «Ձմռան վերջին օրը» հասավ այն ընթերցողին, ում համար նախատեսված էր, մարդկանց, ովքեր ոչ թե հեշտ կարդացվող բաներ են սիրում, այլ սիրում են հասկանալով կարդալ, սիրում են ոչ թե տեքստի գեղեցկությունն, այլ տեքստի բովանդակությունը: Իսկ «Որբանոցը» շատ ավելի լայն շերտերի համար էր ստեղծված, անգամ նրանց, ովքեր երբեք գիրք չեն կարդացել կամ նրանց, ովքեր հաց ուտելով են գիրք կարդում: «Ձմռան վերջին օրը» կարդացած ցանկացած գրականագետ, ցանկացած պրոֆեսիոնալ ինձ հետ կիսել է այս տեսակետը:

-         Այդ դեպքում հասարակության ո՞ր շերտին եք թիրախային համարում Ձեր նոր վեպի` «Կուկուի» համար:

-         Այստեղ արդեն փորձել եմ «երկուսը մեկում» կոմբինացիան օգտագործել, չգիտեմ` որքանով է հաջողվել, որքանով ոչ, դա հետո մասնագետներն ու ընթերցողները կասեն: «Կուկուն» կարող էի ավելի շուտ տպագրել, դեռ սեպտեմբերին, բայց հասկացա, որ մի բան պակասում է: 2016-ի առաջին օրերից մինչև վերջին օրերն աշխատել եմ գրքի վրա, որ վերջնական արդյունքը ստանամ:

-         Համացանցում պտտվող հատվածներից կարելի է եզրակացնել, որ գրքում խոսվում է նաև ապրիլյան դեպքերի մասին:

-         Վեպում որևէ տեղ չես հանդիպի «ապրիլյան պատերազմ» եզրույթը կամ ապրիլյան դեպքերին վերաբերող որևէ փաստարկված տեսարան: Կենտրոնականհերոսներիցմեկըզինվորականէ: Գրքում կան մարտական գործողություններին վերաբերող գծեր,իսկայդպիսիգործողություններ եղել են թե ապրիլից առաջ, թե հետո: Ընդհանրապես չեմ ընդունում, որ հիմա ամեն մեկը վեր է կենում և էդ մի քանի օրերի մասին բաներ է գրում: Դրա համար պետք է ժամանակ անցնի, որպեսզի ընթերցողի հուզականությունը հասնի նվազագույնին: Թե չէ մարդկանց զգացմունքների վրա գրականություն ստեղծելը կարծում եմ`  բարոյական չէ:

-         Մեր գրականության այսօրվա վիճակն ինչպե՞ս կգնահատեք:

-         Չեմ կարծում, թե ես այն մարդն եմ, ով պիտի գնահատական տա այսօրվա գրականությանը: Եթե խոսքը գնում է այն գրողների մասին, որոնք այսօր իսկապես գրականություն են ստեղծում, ապա բավարարից ավելի լավ: Եթե գրականություն կամ գրող ասելով` նկատի ունենանք ֆեյսբուքում իրենց մի քիչ երկար ստատուսը պատմվածք համարողներին, միանշանակ, ծիծաղելի է: Հիմա տանը որ երեխային ասում են` ապրես, շատ լավ ես գրում, ինքն էդ պահից իրեն հռչակում է գրող:

-         Ըստ Ձեզ գրող լինելու համար հստակ չափանիշնե՞ր են հարկավոր:

-         Առնվազն հայերենի բացարձակ իմացություն` թե լեզվական, թե կետադրական, թե ուղղագրական, թե ոճաբանական առումներով: Ես ինձ համարելով էդ բոլորը հնարավորինս յուրացրած գրող, գիրքս տպագրելուց առաջ աշխատում եմ առնվազն երեք խմբագրի հետ, հետո գեղարվեստական խմբագրի: Մասնագետների հետ քննարկում եմ գիրքս, հետո նոր ինձ թույլ եմ տալիս տպագրել: Սրանք դեռ բավական չէ այդ ամենից կիլոմետրերով հեռու են, մի բան էլ կամաց-կամաց ուզում են խմբագրի ինստիտուտը վերացնել: Ի՞նչ է նշանակում սխալ ուղղագրությամբ, սխալ կետադրությամբ գիրք, դա ակնհայտ թքած ունենալ է թե ընթերցողի, թե բնագավառի վրա:

-         Երբ խոսք է գնում կոմերցիոն գրողների մասին, առաջինը Ձեր անունն են տալիս: Ի՞նչ եք կարծում, արդյոք այս արտահայտությունը չի փոքրացնում գրողի կամ ստեղծագործության գեղարվեստական արժեքը:

-         Գրողը չի կարող լինել կոմերցիոն կամ ոչ կոմերցիոն, կոմերցիոն կամ ոչ կոմերցիոն կարող է լինել գրողի որևէ ստեղծագործություն: Իսկ կարծել, որ եթե գիրքը լավ է վաճառվում, դրանից նվազում է նրա գեղարվեստական արժեքը, պարզապես անմտություն է:

-         Կա՞ որևէ ամանորյա մաղթանք, որ կցանկանաք մեր միջոցով փոխանցել ժողովրդին:

-         Ոչ:

                             Զրույցը՝       Լուսինե Հովհաննիսյանի