Ես գիտեմ, թե ովքեր են տերերը,

Ում ձեռքից են ուտում էս շները,

Ես գիտեմ,

Ու թեև միշտ էլ կուշտ են տերերը,

Բայց սովից կատաղած են շները, 

Եվ հիմա

Հենց էնպես չեն հաչում էս շները, 

Ուշացրել են մի քիչ նրանց կերը.

Ուշացրել,

Կերակրե՛ք. չէ՞ որ դուք եք տերերը,

Որ հանկարծ մեզ չուտեն էս շները,

Կերակրե՛ք,

Վայելե՛ք ձեր համեղ պատառները,

Մնացորդը ուտեն թող շները,

Որ լռեն,

Թե չէ վախն այցելում է գիշերը,

Երբ սովից կատաղած են շները,

Զգուշացե՛ք,

Փակեցեք շատ ամուր ձեր դռները,

Փողոցում թող մնան պոետները,

Եվ մարդիկ,

Ում համար միևնույն են տերերը,

Եվ հատուկ կատաղացրած շները՝

Միևնույն: