Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Հիմա ամենաէականի մասին: Ի՞նչ է նշանակում, որ Հայաստանը միանում է «Իսլամական պետության» դեմ գլոբալ կոալիցիային: Դա՞ է եղել Վաշինգթոնում ստորագրության պայմանը և դրա՞ համար է, որ ըստ էության մինչև այսօր առավոտյան պաշտոնապես չէր հայտարարվում, որ լինելու է ստորագրություն:
Ինչո՞ւ է Հայաստանի միանալու մասին հայտարարվում Վաշինգթոնում ստորագրության արարողությանը, ընդ որում առաջինն այդ մասին փաստորեն հայտնում է Էնթոնի Բլինքենը:
Ի՞նչ է ենթադրում միանալը: Ինչպե՞ս է այն արտահայտվելու:
Այստեղ բուն խնդիրն, անշուշտ, միանալը չէ: Այդ որոշումը բնականաբար անհրաժեշտությունների հարց է, որոնք կարող են լինել շաղկապված: Եթե որոշումը անհրաժեշտ է եղել լոկ պետքարտուղարությունից ստորագրում ստանալու համար, ապա դա մի հարց է, եթե պետք է եղել այս շրջափուլում Հայաստանի շուրջ անվտանգային ռիսկերի կառավարման հարցում գործուն որևէ աջակցություն ստանալու համար, դա ուրիշ հարց է:
Բայց էականն այն է, որ Հայաստանի հանրությունը փաստացի այդ թեմայով չի ստանում պատշաճ տեղեկատվություն և Հայաստանի որոշման մասին առաջինը լսում է այլ երկրի բարձրաստիճան պաշտոնյայից, և էական չէ, թե որն է այդ այլ երկիրը: Եվ էական չէ արդեն, որ նրանից հետո Հայաստանի արտգործնախարարն է մեկ րոպե անց կրկնում նույնը»:

Լրագրող, խմբագիր Սևակ Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Ժողովո՜ւրդ, բռնվեք, ստորագրեցինք ԱՄՆ ռազմավարական գործընկեր լինելու կանոնադրությունը... Ասեք՝ օդներս փոխվեց... Էս անգամ բանակցությունները տանում ենք միջուկային անվտանգության և ատոմային էներգետիկայի ոլորտ, ինչն ընդգծում է համատեղ հանձնառություններ՝ չտարածման մասով։
Պետք ա ատոմային անվտանգության տիրույթում նոր հարթակներ ստեղծենք երկու երկրների համագործակցության համար՝ և՛ միջուկային էներգիայի, և՛ գիտության, և՛ տեխնոլոգիաների ուղղությամբ:
Հիմա տեսեք ինչ ունենք անելու էս 6 օրվա ընթացքում, քանի Բլինքենը էդ կաբինետում ա, Բայդենն էլ Սպիտակ տան միջանցքներում իր կաբինետն ա ման գալիս: Պետք ա հասցնենք ստորագրենք էլի մի 20-30 հուշագիր, համաձայնագիր, պայմանագիր. հակառակ պարագայում, վախենամ, մյուս վարչակազմը մի հատ երկար դարակի տակն ա դնելու էս կանոնադրությունը, էնքան, մինչև դեղնի:
Բերեք շրջանակի մեջ, սիրուն կախեք Վուդրո Վիլսոնի իրավարար վճռի կողքին»:

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Այդպիսով, ըստ ամենայնի, հարկ է որոշակի հստակեցում:

Առավոտյան գրառումով հարց էի շոշափել, թե ի՞նչ մակարդակի փաստաթուղթ է լինելու Վաշինգթոնում ստորագրվողը, որովհետև հայտարարությունը, որ ստորագրվելու է ռազմավարական գործընկերության փաստաթուղթ, շատ ընդհանրական է:

Փաստորեն ստորագրվողը ո՛չ համաձայնագիր է, ո՛չ հռչակագիր, այլ հանձնաժողովի կանոնադրություն: Այլ կերպ ասած, ստորագրված փաստաթղթի առնչությամբ ասել, որ Հայաստանն ու ԱՄՆ այլևս ռազմավարական գործընկերներ են, թերևս կլինի շատ ձգված:

Համեմատության համար, դա մոտավորապես կլինի նույնը, ինչ ասել, որ ստորագրելով Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև սահմանազատման ու սահմանագծման հանձնաժողովների կանոնադրությունը՝ նշանակում է, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանն այլևս սահմանազատված ու սահմանագծված պետություններ են:

Ըստ այդմ, իր կարևորությամբ հանդերձ, այդուհանդերձ պետք է, թերևս, հանրության մոտ չձևավորել թյուր տպավորություն և արձանագրել, որ խոսքը պարզապես ռազմավարական գործընկերության հարցերի հանձնաժողովի կանոնադրության մասին է:

Իսկ հայ-ամերիկյան ռազմավարական գործընկերությունը, ըստ ամենայնի, դեռ պետք է լինի այդ հանձնաժողովի աշխատանքի արդյունք»:

***

Գագիկ Համբարյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Հետաքրքիր է, որ ամերիկացիները եկան, ադրբեջանցիները Բերքաբերից, Ջերմուկից, Ներքին Հանդից կամ Սոթքից դուրս կգա՞ն...
Համոզված եմ` ոչ։ Դրանց գալու նպատակն է` օգնել իրենց գործընկեր Ադրբեջանին (ադրբեջանաամերիկյան բեմականացված հակամարտությանը պետք չէ հավատալ) և նյարդացնել Իրանին և ՌԴ-ին, որ դիմեն կոնկրետ հակահայ գործողությունների»։